Pan A.L napisał:

>> W każdej rzeczy trzeba widzieć dobre strony. To, że w setce
>> studentów trafi się może pięciu kumatych, to wiadomo. A dzięki
>> takiemu zabiegowi dydaktycznemu od razu wiadomo którzy to są.
>
> Cale doswiadczenia mialo inny cel. Wadze uniwersyteckie doszly
> do wniosku ze nie potzreba miec laboratoriow w ktorych bedzie
> sie budowalo i moerzylo rzeczywiste uklady. Wystarczy symulacja
> komputerowa.

Rzecz nie w tym jaki cel, ważny efekt.

> Zawiazalo sie lobby opozycyjne ktorego bylem czlonkiem, i ten
> eksperument mial pokazywac nonsensownosc edukacji opartej o
> "laboratorium wirtualne"

Z dorosłymi ludźmi, to pół biedy. Student jak się z powodu tak
marnie prowadzoneych zajęć nie nauczy, to nie będzie umiał.
A jak nie będzie umiał, to nie będzie się do niczego nadawał.
A jak nie będzie się do niczego nadawał, to będzie musiał wrócić
do nauki i się dokształczić. Iteracyjnie, aż do skutku. Metoda
taka pochłania wiele energii i to jest jedna z jej głównych wad.

Gorzej, że ludzie odpowiedzialni za edukacje dzieci też miewają
podobne pomysły. Są tacy, którzy wierzą (albo świetnie wiarę
udają), że nie potrzeba dziecku pokazywać nudnych doświadczeń
z ciężarkami zsuwającymi się po równi pochyłej albo swobodnie
spadającymi. Lepiej pokazać mu ciekwą symulację tych zjawisk.
Tyle że dziecko podobne rzeczy nieraz już na ekranie widziało.
A to dwie myszy gonione przez kota Jinksa spadają z krawędzi
stołu, a to znowu tenże kot lub inny miś Yogi leci w przepaść.
Dziecko, które jeszcze świata nie zna, samo nie oceni, czy
prawdziwa jest mechanika disneyowska, czy newtonowska, jeśli
jedną i drugą znać będzie tylko z ekranu.

--
Jarek