> Ja z kolei odpuściłbym kompozycję bo ona i tak zawsze jakaś jest.
> Mam wrażenie, że Łukasz stara się to jakoś kompozycyjnie ująć jednak nie wychodzi.
> Ratuje go "efekt".
>

Bo nie wszystko da sie "zakomponowac". Rozwine te mysl na koncu...

> Przykłady, które podajesz to stara szkoła.
> Nie mówię, że zła, ale ileż można?
> Gdybyś zobaczył fotki skomponowane w taki właśnie sposób byłoby ok?
> Pasowałoby do Twojej wizji fotografii?
>

O to chodzi, że "stara ale jara". Wiele rzeczy przepadlo ale Bresson
przetrwal wlasnie dzieki temu, ze byl mistrzem kompozycji.

> Mi osobiście brakuje u Łukasza luzu, jakby czegoś od niechcenia.
>
Wedlug mnie to cos od niechcenia ma wlasnie Bresson i bierze sie to z
ciezkej pracy na soba.

> Nie chcę oglądać pracy fotografa, narzucającego się sposobu obserwacji, tylko samo
zjawisko.
> Tzn. sposób widzenia powinien być ukryty, stanowić dla mnie zagadkę do której mogę
dojść, ale Od tematu zdjęcia poczynając.
> To temat powinien zawierać w sobie znaczenie a obserwacja stanowić głęboko
schowanym do niego klucz.
>
I tutaj zaczyna sie robic ciekawie!
Czy aby zrobic dobre zdjecie potrzebny jest dobry temat w sensie
efektownego obiektu czy zdarzenia?
Bresson pokazal, ze nie. Ze granica ciekawe/nieciekawe zdjecie nie
pokrywa sie z granica ciekawy/nieciekawy obiekt.

> Fotografia ma pozwalać na przebywanie z nią w jednym pokoju.
> Jeśli roztacza nad tobą swoje autorytarne rządy staje się nie do zniesienia.
>
Co rozumiesz przez "autorytarne" rzady?
Czy chodzi ci o sile wyrazu zdjecia rozumianego jako abstrakcyjny
przedmiot?


> Tu masz klucz na wierzchu. Przykuwa uwagę, czytasz go, zapominając w ogóle co
> jest przedmiotem fotografii.
>
Jezeli uwazasz, ze ten "klucz jest na wierzchu" to go wez i zrob jutro
10 tak "mocnych" kadrow.

Tak, przykuwa uwage, czy to zle? Taki jest cel fotografii.
Produkowanie pewnego rodzaju "przedmiotow", ktore przykuwaja wzrok.
Czy w takim przypadku temat jest istotny?

> Jesteś zmuszony odczytać temat.
>
Wlasnie czy jestes zmuszony? Czy w ogole temat tu jest wazny?

> Paranoja. Co to ma być? Rebus?
>
Tak, paranoja ale jakze intelektualna.
Rebus? Tak rebus! Rebus w sensie poszukiwania klucza przez odbiorce!

Tym "paranoicznym rebusem" jest kompozycja. Rzeczywistosc jest tylko
narzedziem sluzacym do uzyskania zamierzonego efektu. Podkreslam,
"zamierzonego efektu". Zdjecie powstaje w glowie autora w wyniku
"skomponowania" przypadkowych elementow rzeczywistosci. Czyli
kompozycja nie oznacza jedynie polozenia "efektownego" motywu w mocnym
punkcie kadru ale taki dobor przypadkowych motywow aby uzyskac
zamierzony. Ten "efekt" nie jest obiektem samym w sobie, ten efekt
bierze sie z przetworzenia rzeczywistosci.

Z mojego punktu widzenia takie przetworzenie rzeczywistosci jest
wkladem autorskim w bardzo techniczne i bezduszne medium jakim jest
fotografia.

To dlatego mowi sie ze "fotografia jest taka trudna poniewaz jest taka
prosta". Tzn. technicznie bardzo latwo wykonac obraz ale przez to
bardzo trudno wykonac obraz zawierajacy "pietno" autora.