On Sunday, 12 January 2014 03:08:28 UTC, Lukasz Kozicki wrote:
> D. Zdaje mi się, że nasza dyskusja sprowadza się do zagadnienia: czy
> lepiej kształcić ludzi którzy zaraz po skończeniu studiów mogą podjąć
> konkretną, określoną pracę do której wykonywania są przygotowani - czy
> lepiej ludzi niedostatecznie przygotowanych praktycznie do podjęcia
> konkretnej pracy, ale posiadających szeroką wiedzę teoretyczną i dobrze
> przygotowanych do adaptacji do zastanych na rynku pracy warunków i
> gotowych do podjęcia różnych zawodów pokrewnych do ich kierunku studiów.
> Ja uważam że to drugie, stąd też wynikają moje poglądy które do tej pory
> przedstawiłem.

Pominąłem ten aspekt w moim poprzednim poście, więc dopiszę.
Spróbujmy sobie wyobrazić politechnikę idealną. Od razu na początku mamy problem z
definicją tej idealności. Jakich inżynierów ma produkować owa politechnika? Tych
których chwilowo brakuje na rynku pracy? Takich którzy potrafią budować lepszy świat
niż ten obecny? Takich którzy pojadą za granicę i będą lepsi od tamtejszych? Diabli
wiedzą!
No ale niech ona sobie jakaś tam będzie, nawet jeśli nie idealna. Mogę pisać o
inżynierach mechanikach? Znam się na tym lepiej niż na elektrykach, budowlańcach, IT
czy co tam jeszcze jest.
Mamy X godzin na nauczenie robienia rysunków. Tradycyjnie, mamy 3 przedmioty (ja
miałem 3, ale można to podzielić na 4, 5 itd): rysunek techniczny, geometria
wykreślna i podstawy konstrukcji maszyn, gdzie oprócz rysowania jest jeszcze trochę
rachowania, ale rachowanie pomińmy. Z poprzedniej dyskusji wnioskujemy że są różne
podejścia jak rozłożyć akcenty pomiędzy teoretyczne podstawy i praktyczne
zastosowania:
1. Rozłóżmy po równo. 50% czasu uczmy rysowania ręcznie, 50% czasu na komputerze,
uczmy zastosowania tej wiedzy w programie CAD. Efekt: Architekt-popapraniec. Nie było
wystarczającej ilości czasu żeby nauczyć go reguł metodami ręcznymi, bo przerobiono
zbyt małą ilość zadań. Potem nie było wystarczającej ilości czasu żeby nauczyć
zastosowania tych reguł w narzędziu inżynierskim, więc taki zawodnik nie jest w
stanie ogarnąć że nie powinno się robić stu warstw z których 90 ma te same
ustawienia.
2. Róbmy wszystko ręcznie. Ja to miałem na moich studiach. Doskonale znam normowe
zasady rysunku, czasem nimi dręczę młodszych kolegów w pracy, jak ten trol jakiś.
Efekt: 2 absolwentów z całego roku dostało po studiach pracę jako inżynierowie, a i
ci dwaj tylko dzięki fuchom które robili po szkole.
3. Róbmy wszystko komputerowo. To nawet nie jest scenariusz, to jest rzeczywistość w
UK. Efekt: wszyscy pracę dostają od ręki i od pierwszego dnia są w stanie wykonywać
polecone im zadania.

No dobra, a co z tymi podstawami?
Załóżmy że dostaję w pracy projekt wykraczający poza moją wiedzę. Biorę więc książkę
i czytam. I teraz, w zależności od moich podstaw, zaczynam od drugiego rozdziału,
albo od pierwszego. Jeśli nawet pierwszego nie rozumiem, to mam problem, być może
będę musiał poszukać jakiejś prostszej pracy.

No ale skąd te podstawy brać, kto rozstrzygnie jakie podstawy włożyć w program
nauczania, a jakie się nie zmieszczą? Inaczej mówiąc, czy program powinien być
ekstensywny (szeroki ale płytki), czy intensywny (wąska specjalizacja, ale bardzo
szczegółowa)? Tu może nam podpowiedzieć inne pytanie: czy powinno się wymagać od
studenta żeby wiedział co chce robić w życiu, a przynajmniej na początku kariery
zawodowej? Odpowiedź jest oczywista: jeśli student nie wie po co tu przyszedł, to się
go odsyła do domu żeby się nad sobą jeszcze rok zastanowił. A skoro zostaną sami ci,
którzy wiedzą, to oni też wiedzą czego się chcą nauczyć, może co najwyżej z małą
podpowiedzią. I tu się zaczyna temat przedmiotów obieralnych. Ilość ich na studiach w
Polsce w proporcji do obowiązkowych jest za mała. W każdym razie dużo mniejsza niż na
porównywalnych studiach na Zachodzie. Skąd uczelnia wie ilu inżynierów mechaników
będzie projektować silniki do F22, a ilu łożysko z kulkami 2-3mm? Tak więc dochodzę
do podstawowego zarzutu dla uczelni: brak rozeznania potrzeb rynkowych. Mam prywatną
teorię, że bierze się to z braku elementu rynkowego w samej uczelni. Przecież dla
tych profesorów to wszystko jedno czy 100% ich absolwentów znajdzie dobrą pracę w
zawodzie, czy zero. Proszę nie wyciągnąć z tego wniosku że postuluję wprowadzenie
czesnego za studia. Nic bardziej mylnego. Ja po prostu nie znam idealnego
rozwiązania, nie będe silić się na jakieś rady dla uczelni, to po prostu nie mój
problem. Ale nie widzę poszukiwania rozwiązania, oni po prostu nie rozwiązują
podstawowego problemu który do nich należy.

Konrad