Pan Maciej Bebenek napisał:

>>> Pamiętajmy, że koncepcja 49 SN narodziła się gdzieś w I połowie
>>> lat '80 kiedy to:
>>> 1. istniało kilkaset (!) TON-ów czy jak to się nazywało
>>> 2. 90% central pamiętało dziadka Strowgera
>>
>> Ale potem przyszedł rok ów 1989. Stało się jasne, że wszystko musi
>> radykalnie się zmienić. Trzeba było być ślepym, żeby nie widzieć.
>
> Jakoś nie pamiętam, żeby ktoś coś takiego mówił w 1989.

Zacytuję to, co powyżej zostało wycięte -- "Mówienie, to mi zawsze
z łatwością przychodzi".

> Gorzej, nawet parę lat później jakiejś genialnej wizji upadku telefonii
> stacjonarnej nie było.

Powiem więcej -- wciąż takiej wizji nie ma. Dlatego właśnie trzeba było
przewidzieć rozsądny plan wykorzystania numeracji.

> Przypomnę, że w momencie pierwszego przetargu na telefonię komórkową
> wróźono, że pierwszy milion stuknie gdzieś koło 2005 roku, a w 2010 dwa
> melony. Potem skorygowano to na melon w 2000 i dwa w 2005. Zgodnie z tymi
> prognozami dziś miałoby być jakieś 3, może 4. A stacjonarnych ze 20.

Wróżono. Jednocześnie w fusach na dnie ministerialnej filiżanki z kawą
ukazały się grube setki milionów numerów stacjonarnych. Tyle teoretycznie
może udźwignąć plan. A teraz w praktyce brakuje numerów i dla komórek,
i dla stacjonarnych. No i znowu trzeba będzie wydłużać. Bo to nie trzeba
wróżyć i szastać numerami na lewo i na prawo, tylko oszczędnie planować
tak, by nieprzewidziany rozwój wydarzeń nie mógł zaskoczyć.

>>> I oczywście już w trakcie realizacji okazalo się, że w conajmniej
>>> dwoch strefach numeracja 6D nie wystarczy. Więc w panice wprowadzono
>>> 2 nowe SN (26 i 31) i "przetłumaczono" numerację 7D na 6D.
>>
>> I oczywiście trzeba było się ślepo trzymać tych 49 stref. Bo wujek
>> Gierek tak wymyślił, bo w Roku 84 tak przyklepano, bo w totolotku
>> też mają 49.
>
> Politycy chcieli w 1999 roku zmienić na 16. Tepsa powiedziala, że
> "se ne da". I se ne dało.

A ja wciąż mam więcej pretensji do polityków niż do tepsy. Nie wiedzieć
czemu zawsze wierzyli w jej każde słowo. Jak mówiła, że na lokalnych
połączeniach nijak nie idzie zarobić, zysk jest tylko w międzystrefowych,
to wierzyli i pod to pisali prawo. A te strefy, to trzeba było od razu
pogonić. Najpóźniej w czasie wydawania koncesji GSM.

>>> Teraz zmianę taką , jaką realziowano od połowy lat '80 do końca
>>> '90 można wykonać w jedną noc. Wtedy to nie było możliwe. Never.
>>
>> Zależy od której strony na to patrzeć. Jeśli od technicznej -- racja.
>> Ale od organizacyjnej strony -- dokładnie odwrotnie. Dzisiaj już nic
>> nie można zmieniać (a najwyżej ostrożnie dodawać), bo te numerki są
>> zbyt ważne. Ale zaraz po roku 89 można było planować bardziej rozsądnie,
>> nawet jeśli było wiadomo, że realizacja techniczna tych planów musi
>> trochę potrwać.
>
> Pozwolę sobie być odrębnego zdania, chociaż wcale nie twierdzę, że stan
> obecny mnie zadowala ;-)
>
> mamy w tej chwili zaalokowanych jakieś 60 mln numerów. Jak oszacować
> zapotrzebowanie na rok 2030?
> Słucham propozycji, wraz z uzasadnieniem.

60 milionów z miliarda potencjalnie dostępnych, to jest 6% wykorzystania.
W dwudziestoleciu liczba telefonów wzrosła o rząd wielkości. W następnym
już tak nie będzie (bo niby po co?). Ale cyfrę jakąś dołożą, to niemal
pewne, chyba nawet oficjalnie zapowiedziane. Więc alokacja będzie na
poziomie jednego procenta lub poniżej. Uzasadnienie: jak się za coś
zabierają nieudacznicy, to zawsze tak się kończy. To był wariant
optymistyczny. W pesymistycznym planistom numeracyjnym może się udać
wykończenie całej telefonii. Wtedy nie będzie numerów, będą tylko tylko
jakieś literowe identyfikatory niezależne od niczego i nikogo.

--
Jarek