"Andrzej Lawa" <a...@l...SPAM_PRECZ.com> wrote:

[...]
>> To jak w takim razie radza sobie wydawnictwa takie jak np National
>> Geographic ktore w przeciwieństwie do moich publikacji sa
>> wydawnictwami komercyjnymi i czerpia z tego zyski. Jesli ktos kogo
>> nie moglem zapytac
>
> Nie wiem, spytaj się ich - ale przypuszczam, że podsuwają "release
> form" każdemu indywidualnego obiektowi zdjęcia, albo idą w sceny
> zbiorowe lub krajobrazy z nieistotnymi elementami w postaci jakichś
> plączących się ludzi. W USA mają na tym punkcie niezłego bzika...

Sądząc po częstym wymienianiu z imienia/nazwiska/dołączaniu historii
sytuacji, to raczej to pierwsze. Kwestia jeszcze czy robią to przed, czy
po zrobieniu zdjęcia. Portrety wyraźnie pozowane, z patrzeniem się w
aparat (czego sam raczej nie lubię), mogły dostać zezwolenie na
pozowanie już przed ich zrobieniem, a zdjęcia wyraźnie "złapane" -
dopiero "po". Wtedy jest też ryzyko, że zgody nie będzie, więc kadr i
moment idą na zmarnowanie. To chyba jednak niewielka cena za sytuacyjny
autentyzm zdjęcia - "normalni ludzie" mają wielkie problemy z ponownym
zachowywaniem się normalnie, mając świadomość, że za chwilę może im
zostać zrobione zdjęcie "do gazety". :)

Może to rodzić dość ciekawe pytania, np. o procentowy "uzysk zgód"
w zależności od kraju, fotoreportera, etc.; albo o to, co się dzieje ze
zdjęciami "bez zgody" - czy są od razu kasowane, czy zostają do
prywatnych zasobów fotografa (ale wtedy dobrze by było je od ręki
jakoś oznakować).

Czasem w wywiadach z fotoreporterami prześlizgną się po tym
temacie, ale nigdy nie widziałem dokładnego opisu "warsztatu" (dla
mnie - z czystej, socjologicznej ciekawości; ja robię dla siebie i
raczej nie pytam o zgody... ;-)


Mariusz [mr.]