> >> To jak w takim razie radza sobie wydawnictwa takie jak np National
> >> Geographic ktore w przeciwieństwie do moich publikacji sa
> >> wydawnictwami komercyjnymi i czerpia z tego zyski. Jesli ktos kogo
> >> nie moglem zapytac
>
> > Nie wiem, spytaj się ich - ale przypuszczam, że podsuwają "release
> > form" każdemu indywidualnego obiektowi zdjęcia, albo idą w sceny
> > zbiorowe lub krajobrazy z nieistotnymi elementami w postaci jakichś
> > plączących się ludzi. W USA mają na tym punkcie niezłego bzika...
>
> Sądząc po częstym wymienianiu z imienia/nazwiska/dołączaniu historii
> sytuacji, to raczej to pierwsze.

W ogóle bym się nie zdziwił gdyby te nazwiska i historie były
zmyślone. Takie czasopismo to przemysł, podobnie jak np. telewizja
BBC. Nie są to dokumenty w czystym tego słowa znaczeniu. Jest
narracja, spora część jest narzucona, zostajesz wykierowany tak jak
oni chcą. Fajnie się ogląda i czyta ale te "fakty" aż rażą.


> Może to rodzić dość ciekawe pytania, np. o procentowy "uzysk zgód"
> w zależności od kraju, fotoreportera, etc.; albo o to, co się dzieje ze
> zdjęciami "bez zgody"

Z prawdopodobieństwem graniczącym z pewnością możesz przyjąć, że
wszystko co spodoba się redakcji idzie do druku.


> Czasem w wywiadach z fotoreporterami prześlizgną się po tym
> temacie, ale nigdy nie widziałem dokładnego opisu "warsztatu"

Bo ten "warsztat" to "krętactwo". Nie mówię tego w złym znaczeniu. To
jest naturalny proces wynikający z "błędu ludzkiego". Rozmawiasz
przecież o fotoreporterach, fotografach, a nie o naukowcach. Twórca
dokumentu pozwala sobie na tyle na ile może sobie pozwolić a nie na
tyle na ile ograniczają go fakty.

marek