W dniu 2019-03-15 o 01:32, Marcin Debowski pisze:

> Zdecydowanie o to Ci chodzi. Ta pula to Twój przetwornik, jego bitowość.
> Teraz jeszcze dodaj do tego czułość matrycy tak, by widziała dobrze
> cienie przy nieprzepalonych światłach i mamy całość.

Więc powoli zmierzamy do sedna. Wygląda na to, że wzrok ludzki ma
nieporównywalnie większą dynamikę (czyli jednoczesnego widzenia świateł
i cieni) względem najlepszych matryc FF. Czyli jeszcze nie nadszedł czas
aparatów, które temu dorównywać będą.

> Natomiast pisząc o suwaku to jak rozumiem odnosisz się do mnitora/karty
> graficznej, którego mozliwości moga być inne niż aparatu, ale zasada
> jest taka sama: monitor/karta ma nie tylko miec odpowiedni przetwornik,
> ale też dac rade wyświetlić to wszystko.

Jasne, ale nie o tym piszę. Jeśli spłaszczysz dynamikę zarejestrowanego
obrazu do poziomu widzenia oka, to prawie każdą scenę odtworzysz na
monitorze nawet 8-bitowym. Oczywiście scena typu wejście jaskini robione
pod słońce, tak aby było wszystko widoczne, nigdy nie wypali.

Przy fotografowaniu wnętrz nieruchomości potrafię spłaszczyć dynamikę
przetwornika do takiego stopnia, że patrząc się na monitor w danym
pomieszczeniu, widzę bardzo wysokie podobieństwo świateł i cieni w obu
scenach: rzeczywistej i na LCD. Powstaje taki efekt jakbyś patrząc się
na monitor widział w innej skali to samo pomieszczenie.

To zjawisko pozwala mi wysnuć hipotezę, że nasz wzrok działa jak mocny
kompresor dynamiki. Matryce natomiast nie kompresują tejże dynamiki i
trzeba to czynić sztucznie: albo doświetlaniem scen i/lub w Photoshopie.
Sęk w tym, że w drugim przypadku zakres uchwyconej dynamiki jest
niewielki, nawet dla FF. Tak więc sceny, gdy za oknem jest jasno, nie
pomieszczą się w zakresie matryc (FF mam na myśli - bo taką użytkuję).
Dlatego rzeczywistość da się odtworzyć tylko w gdy światło jest w bardzo
wąskim zakresie rozpiętości jasności (dynamika).

To moja hipoteza.

> Skupiam się na rozwiązaniu, które ma wyeliminowac wadę nie dewastując
> obrazu, tak aby ten obraz jak najbardziej odpowiadał rzeczywistosci.

To się da zrobić w całkiem sporym zakresie, jak wspominałem.

>> jednej) bez skupiania się na pikselu lecz wa sztucznym aproksymowaniu
>> utraconych kształtów daje fenomenalne efekty.
>
> Jak na mój gust trochę za wysoko posunieta ingerencja w obraz, ale
> wierze, że dla pewnych zastosowań, może to być tez rozwiązanie.

A widziałeś zdjęcia po przefiltrowaniu w DxO? Gdybyś nie widział
oryginału, to uznałbyś, że fota została zrobiona za pomocą
super-matrycy. Nie ma znaczenia czy to krajobraz, czy portret. Zdjęcie
robi się po prostu czyste.

Małą namiastkę tego możesz prosto w Photoshopie uzyskać. Zastosuj rożny
stopień odszumiania dla świateł i cieni. A jak konkretnie?

1. Weź zaszumiony w cieniach i lekko zaszumiony w światłach plik RAW.

2. Otwórz go w ACR, zastosuj wszelkie korekty a odszumianie dopasuj do
średnio jasnych fragmentów. Wyślij obraz w 16 bitach do PS.

3. Znów otwórz w ACR to samo zdjęcie z poprzednimi korektami w ACR.Ale
tym razem skup uwagę na cieniach i mocno zwiększ odszumianie. Trzymając
Alt prześlij KOPIĘ tego obrazu do PS.

4. W PS za pomocą luminocity masks złóż obie wersje zdjęcia do kupy.

Mogę się założyć, że uznasz, że masz całkiem nisko szumiący sprzęt ;-)
Oczywiście można bardziej rozbudować ten proces i uzyskać naprawdę dobre
rezultaty - nawet takie jak w DxO. Kłopot jest w tym, że gdy ma się
setkę zdjęć do przetworzenia, to nikt nie zapłaci za pół godziny zabawy
nad każdą klatką.

--
Pozdrawiam,
Marek