> >> Kształty oddziałują na nas bardziej niż kolor,
> >
> > Sam widzisz;)
> >
> >> który jest zwykle informacją dodatkową.
> >
> > Który jest trudniejszy w odbiorze
>
> Chyba raczej w nadawaniu.
> Odbiór jest prosty.

Odbiór jest tak prosty, że aż trudny:)
Podam przykład prosto z grupy. Pojawiły się tu zdjęcia z obozu Oświęcim.
Gdybym miał dać do nich komentarz powiedziałbym:
„Twierdzi, że chciał pokazać obóz, a pokazał jaki z niego mistrz”.

Zrobił trzy rzeczy. Użył dynamicznych kadrów.. nie potrafię tego wyjaśnić
inaczej jak czysty szpan..., dał czerń i biel.. pewnie chciał nas przenieść w
czasy wojenne;)... a potem dorzucił kontrast żeby nas jebło po oczach;)

Waldemar dał z kolei zdjęcia z Brzezinki.
Domyślam się, że Waldemar jest od fotografii krajobrazu i ma na ten temat
wiedzę. Podszedł do problemu zupełnie inaczej. Używając czerni-bieli uprościł
jedynie, w mojej ocenie, odbiór. Dał mi obraz obozowej zimy w byłej "fabryce"
Brzezinka. I mróz podkreślił słońcem. Mógł spokojnie użyć koloru, ale wtedy,
większość odbiorców, w tym on sam, nie miałoby za co „złapać”. Zgubiliby
się w
tak „prostym” sposobie rejestracji. Czerń i biel jest tutaj wyłącznie
jako
kierunkowskaz.

Dorzucę jeszcze cytat z Tadeusza Borowskiego z opowiadania „Ludzie, którzy
szli” (z opowiadań zebranych w tomie pt. „Proszę państwa do gazu”).
Fragment opisuje jak pracujący w Brzezince więźniowie Auschwitz grają w piłkę
podczas przerwy.
„...Pochód szedł wolno, dołączali do niego ciągle nowi ludzie z wagonów.
Wreszcie się zatrzymali. Ludzie usiedli na trawie i patrzyli w naszą stronę.
Wróciłem z piłką i wybiłem ją w pole. Przeszła od nogi do nogi i wróciła
łukiem pod bramkę. Wybiłem ją na korner. Potoczyła się w trawę. Znów poszedłem
po nią. I podnosząc z ziemi, znieruchomiałem: rampa była pusta. Nie pozostał
na niej ani jeden człowiek z barwnego, letniego tłumu. Wagony też odjechały.
Widać było doskonale bloki FKL-u. Pod drutami znów stali flegerzy i krzyczeli
pozdrowienia dla dziewcząt, które z drugiej strony rampy odkrzykiwały im.
Wróciłem z piłką i podałem na róg. Między jednym a drugim kornerem za
moimi plecami zagazowano trzy tysiące ludzi.”

Ten opis jest dokładny jak fotografia kolorowa. Beznamiętny, zwykły. Większość
książek o obozie opisuje go w „straszny sposób”. Borowski opisał po
prostu jak
było.

Nadinterpretacja zawsze jest uproszczeniem, ułatwieniem. Ja tylko mówię, że
kolor pokazuje wprost.

Muszę w tym miejscu dopisać, że wykonywanie zarówno fotografii efekciarskiej,
jak i każdej innej, traktuję jako zjawisko pozytywne. Moja opinia i ocena to
jedno, a docenianie wkładu to drugie.


> A różnica między fotografią kolorową a czarno-białą jest jak różnica
> między stereofonią a monofonią, jak między polifonią a jednogłosowością,
> jak między angielskim a globiszem. Chodzi o szerokość gamy środków
> wyrazu.

Hmmm. Fotografia kolorowa bo świat kolorowy. Muzyka stereo bo świat jest
stereo?..


> Jednemu "sztuka" lepiej wyjdzie dzięki użyciu wąskiej, ale
> lepiej opanowanej gamy, innemu dzięki swobodzie szerszej.

Według mojej oceny nie opisujesz problemu tylko dopasowujesz go tak, aby
pasował;)
Po pierwsze. Gdybyś napisał to zdanie w sposób następujący:

„Jednemu sztuka lepiej wyjdzie dzięki użyciu wąskiej, ale
lepiej opanowanej gamy, innemu dzięki szerszej.”

Miałoby ono sens.


Słowo „lepiej” odnosi się tutaj do czegoś co jest „gorzej”. W
domyśle wiemy,
że „gorzej” (bo trudniej) jest opanować skalę szerszą i nie musimy już,
aby
nie popełnić błędu stylistycznego, tego dopisywać. Próbujesz ominąć problem
wpisując maślane masło pt. „swoboda szersza”. Pomijając już co jest
lepiej a
co gorzej „szersza swoboda” jest „szerszą swobodą” w momencie
zrozumienia, że
swoboda oznacza szerszą wiedzę.

marek

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl

do góry

marek augustynski napisał(a):
> Nadinterpretacja zawsze jest uproszczeniem, ułatwieniem. Ja tylko mówię, że
> kolor pokazuje wprost.

Ale często pokazuje więcej niż chcemy powiedzieć. I utrudnia przekaz.
Trudność nadającego polega na kontroli większej ilości elementów.

>> A różnica między fotografią kolorową a czarno-białą jest jak różnica
>> między stereofonią a monofonią, jak między polifonią a jednogłosowością,
>> jak między angielskim a globiszem. Chodzi o szerokość gamy środków
>> wyrazu.
>
> Hmmm. Fotografia kolorowa bo świat kolorowy.

Nie. Świat nie jest po tylko kolorowy. Jest do tego trójwymiarowy i
zmienia się w czasie. Zaprzęgniesz tylko kolor i dalej będziesz kłamał,
dodasz trzeci wymiar i dalej kłamiesz. Choć owszem, jesteś coraz bliżej
oryginału i coraz bardziej wiarygodny. Ale niekoniecznie dobrze
zrozumiany. Przy braku kontroli, dodanie trzeciego wymiaru lub ruchu
może wcale nie ułatwić przekazu, wręcz przeciwnie, może go zakłócić.

> Muzyka stereo bo świat jest stereo?..

j.w.
Dwa kanały to dopiero początek dźwięku dookólnego.

>> Jednemu "sztuka" lepiej wyjdzie dzięki użyciu wąskiej, ale
>> lepiej opanowanej gamy, innemu dzięki swobodzie szerszej.
>
> Według mojej oceny nie opisujesz problemu tylko dopasowujesz go tak, aby
> pasował;)
> Po pierwsze. Gdybyś napisał to zdanie w sposób następujący:
>
> „Jednemu sztuka lepiej wyjdzie dzięki użyciu wąskiej, ale
> lepiej opanowanej gamy, innemu dzięki szerszej.”
>
> Miałoby ono sens.

Oj tam, oj tam. ;-)

> Słowo „lepiej” odnosi się tutaj do czegoś co jest „gorzej”.
W domyśle wiemy,
> że „gorzej” (bo trudniej) jest opanować skalę szerszą i nie musimy już,
aby
> nie popełnić błędu stylistycznego, tego dopisywać. Próbujesz ominąć problem
> wpisując maślane masło pt. „swoboda szersza”.

Nie piszę "szersza swoboda gamy" (co rzeczywiście trąciłoby pleonazmem)
lecz "swoboda szerszej (w domyśle: gamy)".

--
Mirek

do góry

W sobota, 9 października 2010 00:10, Jacek_P wyraził następujacą opinię:
> marek augustynski napisal:

>> Fotki czarno-białe są dobitne.. prostszej konstrukcji.. stąd ten
>> ładunek „emocjonalny”.

Zdecyduj się, czy uważasz ze:
> Eee, nie przesadzajmy. Dorabianie ideologii do ograniczonej technologii.

Czy jednak:
>...
> Jądro migadałowate się odzywa. Skradający się w szarówce lub ciemności
> drapieżnik. Atawizmy się w was odzywają.
> ... Wyjdź o zmroku, o szarówce, w nocy. Bez oświetlenia sztucznego,
> co najwyżej Księżyc i gwiazdy. Gdzie masz te kolory?

Bo jeśli człowiek odczuwa w braku barw jakiś atawistyczny niepokój, to
emocje związane ze zdjęciami BW na pewno będą inne niż w przypadku zdjęć
kolorowych.

> Coś takiego, jak zachwyt nad rzeźbą grecką i rzymską, przy kompletnej
> nieświadomości, że pierwotnie były one jaskrawo malowane :)

Dlatego nie zachwycamy się ich kolorystyką a formą :-)

Z pozdrowieniami
Dariusz Zygmunt

do góry

On 7 Paź, 22:41, mg <a...@p...onet.pl> wrote:

> Ale się, za przeproszeniem, kurwa rozpisałem... Kto to, w ogóle,
> będzie czytać od początku do końca? Większość tylko omiecie całość
> wzrokiem i wyhaczy linki do JuTjuba. Takie, kurwa, czasy...
>
> ;)

Nie pierdol. Piszesz na Usenecie.
pozdro Marcin

do góry

pieprzenie, żeby popieprzyć

fotografia to przekaz wizualny
proszę mi nie pier... niczyć, że długość fali świetlnej czy jak by to tam
nie nazwał
( zaraz onaniści fachowej terminologi się przyczepią ) wpływa na skuteczność
przekazu.
To tak jak by powiedzieć, że jak obetniemy zakres częstotliwości w muzyce to
więcej możemy
przekazać czy ten przekaż będzie lepszy jakościowo.
Nie mam zamiaru się tu rozwodzić, inteligentny rozumie.
Czasy się zmieniają i trzeba się dostosować do odbiorcy chcąc coś przekazać.
Jeżeli odbiorca jest bardziej otępiały trzeba mu to " w prost-ciej"
kolorowiej, bez zastanowienia i refleksji
przekazać.
Wniosek: pieprzenie, że kiedyś ludzie się zastanawiali dlatego istniał
przekaz, a teraz się nie zastanawiają
dlatego można uzywać techniki żeby łatwo przekazać byle co jest tylko
wymówką do tego żeby się
nie postarać i nie przestawić na nowe realia.
Ponieważ wachlarz dostępnych form się zwiększył, to użalanie się na to, że
kiedyś było mniej form i odbiorca się zastanawiał w tej jednej, jest tak
naprawdę "odwrócenie kota do góry ogonem". Dzisiaj aby być
fotografem trzeba się naprawdę postarać. Podczas gdy kiedyś trzeba było
tylko wniknąć w czerń i biel.

A teraz odpowiedź na postawione pytanie:
http://pl.wiktionary.org/wiki/czarno-bia%C5%82y

dziękuję dobranoc

Firg

do góry

> w jakim celu robi się zdjęcia czarno-białe? one coś wysubtelniają,
> podkreślaja? jakbyście to określili?

Zdjęcia czarno-białe wysubtelniają lub podkreślają to i owo w
zależności od sytuacji. Robimy je wtedy, gdy w danej scenie interesują
nas formy budowane przez kontrast luminancji (ciemny-jasny), natomiast
po kolor sięgamy, gdy w danej scenie więcej się dzieje w sferze
chrominancji (zestawień plam barwnych).

Z koloru rezygnujemy, gdy kolorystyka danej sceny jest nieciekawa,
banalna, nic nie wnosi, a wręcz odciąga uwagę od interesujących
relacji światłocienia. I vice versa - często piękne, malarskie
zestawienia barw stanowią o wartości danej fotografii.

Co do malarstwa to przeważnie jest barwne z tej prostej przyczyny, że
jest to technika która świetnie nadaje się do prokurowania
przedstawień barwnych. Jeśli chcemy stworzyć przedstawienie
achromatyczne, to zwykle w zupełności wystarcza do tego węgiel czy
tusz.

do góry

> Po prostu ten film jest przerostem formy nad treścią.
>
Bingo!

Po prostu Fellini nie miał nic do powiedzenia i zrobił o tym film.
( A większość osób doszukuje się w tym obrazie jakichś skomplikowanych
przekazów :) )
To musiało dać efekt przerostu formy ale za to jakiej formy!
I w efekcie uzyskał interesujący przekaz na temat pustki w każdym
człowieku.
Pustki wypełnionej myślami o dzieciństwie, rodzinie, znajomych,
miłostkach, pieniądzach, oczekiwaniach otoczenia, niezrealizowanych
planach, marzeniach itd.

I jeszcze tylko to:

> Prostota konstrukcji wywoluje szybką reakcje widza.. o takie emocje mi chodzilo.
>
Czyli emocje powiedzmy estetyczne, "emocje abstrakcyjne" ;)
Dla mnie emocje to człowiek. Można powiedzieć, że wszystko sprowadza
się do człowieka.
Za abstrakcją nie przepadam.

do góry

> Dla mnie emocje to człowiek. Można powiedzieć, że wszystko sprowadza
> się do człowieka. Za abstrakcją nie przepadam.
>
PS

http://www.mediafire.com/?n7qa8l226ut9v7a
http://www.mediafire.com/?8a3tukg0r2agh92

do góry

> czy czarno-białe zdjęcia mają jakąś fachową nazwę w fotografii? nie chodzi
> mi o sepie.
> w jakim celu robi się zdjęcia czarno-białe? one coś wysubtelniają,
> podkreślaja? jakbyście to określili?

Fachowo to mozna robić zdjęcia, a nie nazywać co większość próbuje robić
na grupach dyskusyjnych.

Poza tym, że marna prowokacja to dodam od siebie, że zdjęcia
czarno-białe służą do ...
zresztą co tu mówić różnica jest mniej więcej taka jak między teatrem a
kinem.
Czy teatr coś podkreśla, wysubtelnia ? ? ? a i owszem trzeba tylko wiedzieć
co,
ale na próżno mówić komuś kto nigdy nie próbował lub nic w tym nie zobaczył.

do góry