> >> Kształty oddziałują na nas bardziej niż kolor,
> >
> > Sam widzisz;)
> >
> >> który jest zwykle informacją dodatkową.
> >
> > Który jest trudniejszy w odbiorze
>
> Chyba raczej w nadawaniu.
> Odbiór jest prosty.

Odbiór jest tak prosty, że aż trudny:)
Podam przykład prosto z grupy. Pojawiły się tu zdjęcia z obozu Oświęcim.
Gdybym miał dać do nich komentarz powiedziałbym:
„Twierdzi, że chciał pokazać obóz, a pokazał jaki z niego mistrz”.

Zrobił trzy rzeczy. Użył dynamicznych kadrów.. nie potrafię tego wyjaśnić
inaczej jak czysty szpan..., dał czerń i biel.. pewnie chciał nas przenieść w
czasy wojenne;)... a potem dorzucił kontrast żeby nas jebło po oczach;)

Waldemar dał z kolei zdjęcia z Brzezinki.
Domyślam się, że Waldemar jest od fotografii krajobrazu i ma na ten temat
wiedzę. Podszedł do problemu zupełnie inaczej. Używając czerni-bieli uprościł
jedynie, w mojej ocenie, odbiór. Dał mi obraz obozowej zimy w byłej "fabryce"
Brzezinka. I mróz podkreślił słońcem. Mógł spokojnie użyć koloru, ale wtedy,
większość odbiorców, w tym on sam, nie miałoby za co „złapać”. Zgubiliby
się w
tak „prostym” sposobie rejestracji. Czerń i biel jest tutaj wyłącznie
jako
kierunkowskaz.

Dorzucę jeszcze cytat z Tadeusza Borowskiego z opowiadania „Ludzie, którzy
szli” (z opowiadań zebranych w tomie pt. „Proszę państwa do gazu”).
Fragment opisuje jak pracujący w Brzezince więźniowie Auschwitz grają w piłkę
podczas przerwy.
„...Pochód szedł wolno, dołączali do niego ciągle nowi ludzie z wagonów.
Wreszcie się zatrzymali. Ludzie usiedli na trawie i patrzyli w naszą stronę.
Wróciłem z piłką i wybiłem ją w pole. Przeszła od nogi do nogi i wróciła
łukiem pod bramkę. Wybiłem ją na korner. Potoczyła się w trawę. Znów poszedłem
po nią. I podnosząc z ziemi, znieruchomiałem: rampa była pusta. Nie pozostał
na niej ani jeden człowiek z barwnego, letniego tłumu. Wagony też odjechały.
Widać było doskonale bloki FKL-u. Pod drutami znów stali flegerzy i krzyczeli
pozdrowienia dla dziewcząt, które z drugiej strony rampy odkrzykiwały im.
Wróciłem z piłką i podałem na róg. Między jednym a drugim kornerem za
moimi plecami zagazowano trzy tysiące ludzi.”

Ten opis jest dokładny jak fotografia kolorowa. Beznamiętny, zwykły. Większość
książek o obozie opisuje go w „straszny sposób”. Borowski opisał po
prostu jak
było.

Nadinterpretacja zawsze jest uproszczeniem, ułatwieniem. Ja tylko mówię, że
kolor pokazuje wprost.

Muszę w tym miejscu dopisać, że wykonywanie zarówno fotografii efekciarskiej,
jak i każdej innej, traktuję jako zjawisko pozytywne. Moja opinia i ocena to
jedno, a docenianie wkładu to drugie.


> A różnica między fotografią kolorową a czarno-białą jest jak różnica
> między stereofonią a monofonią, jak między polifonią a jednogłosowością,
> jak między angielskim a globiszem. Chodzi o szerokość gamy środków
> wyrazu.

Hmmm. Fotografia kolorowa bo świat kolorowy. Muzyka stereo bo świat jest
stereo?..


> Jednemu "sztuka" lepiej wyjdzie dzięki użyciu wąskiej, ale
> lepiej opanowanej gamy, innemu dzięki swobodzie szerszej.

Według mojej oceny nie opisujesz problemu tylko dopasowujesz go tak, aby
pasował;)
Po pierwsze. Gdybyś napisał to zdanie w sposób następujący:

„Jednemu sztuka lepiej wyjdzie dzięki użyciu wąskiej, ale
lepiej opanowanej gamy, innemu dzięki szerszej.”

Miałoby ono sens.


Słowo „lepiej” odnosi się tutaj do czegoś co jest „gorzej”. W
domyśle wiemy,
że „gorzej” (bo trudniej) jest opanować skalę szerszą i nie musimy już,
aby
nie popełnić błędu stylistycznego, tego dopisywać. Próbujesz ominąć problem
wpisując maślane masło pt. „swoboda szersza”. Pomijając już co jest
lepiej a
co gorzej „szersza swoboda” jest „szerszą swobodą” w momencie
zrozumienia, że
swoboda oznacza szerszą wiedzę.

marek

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl