d...@g...com napisał:

>> W warszawskich zakładach Róży Luksemburg rtęć do lamp wkraplały kobiety
>> przy taśmie za pomocą pipety.
>
> O azbescie tez chyba wiedzieli, fabryki pracowaly jeszcze w latach 80tych.
> Z tym olowiem, rtecia i innymi metalami ciezkimi nie jest wesolo, ale mysle
> ze lepiej niz z azbestem.

Wręcz przeciwnie. Azbest, w sensie tego krzemianu, z którego w chmicznym
sensie się składa, nie jest specjalnie toksyczny. Wiadomo było natomiast,
z coraz większą pewnością, że *włókna* azbestowe *mogą* powodować nowotwory.
To znaczy jeśli ktoś wdycha pył z kurzem azbestowym, to mu te włókienka
przez płuca i krew trafiają w różnie miejsca, gdzie za jakiś czas może
się rozwinąć nowotwór. Za jaki -- tego nie wiadomo, może dziesięć, może
dwadzieścia lat, a może nie zdąży, bo człowiek wcześniej umrze z innych
powodów. Eternit leżący na dachu nie jest zagrożeniem. Rur wodociągowych
zrobionych z tego materiału chyba nikt nie planuje wymieniać. Nawet
produkcja wyrobów z azbestu nie musi być groźna. Niebezpieczne może być
zbyt nerwowa i niefachowa rozbiórka budynków z azbestem. I właśnie to
jest teraz pod kontrolą. A nowych rzeczy z azbestu się nie produkuje,
żeby w przyszłości nie mieć kłopotów.

Natomiast w Róży Luksemburg rtęć w otwartych naczyniach była wszędzie,
nikt się tym nie przejmował. Rozlewała się po podłodze i latami leżała
gdzieś w szparach, cały czas powoli parując. Ta fabryka, to był po prostu
horror.

Jarek

PS
Zatrucie rtęcią zdarzało się pierwszym fotografom. Znaczy dagerotypistom.
Naświetlone srebrzone płytki miedziane, uczulone wcześniej parami jodu,
wywoływało się w parach rtęci.