"Marek" <p...@s...com> wrote:

[...]
>> nigdy nie potrafiłem zrozumieć tej pogoni za perfekcyjną jakością
>> dźwięku. Muzyki, która mnie kręci, mogę słuchać w dużym rozrzucie
>> jakościowym, różnice słyszę, ale nie mają dla mnie kluczowego
>> znaczenia. Czy coś jest ze mną nie tak?


Należysz do zdecydowanej większości, to nic złego... :)





[...]
>> Zwyczajnie nie rozumiem tych wszystkich "koniecznie lampowych
>> wzmacniaczy" itp. teorii.


A tu już zmieszałeś zjawisko (nad)wrażliwości na jakość odtwarzania
z voodoo-audiofilstwem, które opiera się niemal wyłącznie na wierze i
WIEDZY o słuchanym sprzęcie - za to dziwnie niewykrywalnej w ślepych
testach.

Zauważyłem, że voodoo-audiofili cechuje specjalny typ osobowości -
osoby łatwo popadające w skrajności, niechętne na wiedzę i zrozumienie
problemu, za to łatwo ulegające praktykom magicznym, sekciarskim.
Psycholodzy mogliby to lepiej sprofilować, ale rzecz nie ulega
wątpliwości - istnieje typ osobowości podatny na voodoo audiofilstwo
niewykrywalne w ślepych testach.






> Czy dla ludzi z audiofilskich kręgów słuchanie muzyki na sprzęcie z
> niskiej półki to naprawdę jakaś tortura? Jeśli tak, to wyrazy
> współczucia.
>
>
> Tak! Dokładnie tak jest! :-D To katastrofa wręcz cholernie
> komplikująca życie :-D


Cóż, witam - widzę, że tu możemy sobie podać ręce! Jest dokładnie
tak jak piszesz... :))




> Skoro poruszyłeś kwestię sprzętu lampowego (podobnie jak płyt
> winylowych, taśm), to ze mną tu nie pogadasz. Tu mój świr idzie w
> całkiem przeciwną stronę: cyfrowego, krystalicznego dźwięku (choć o
> taki już trudno -> marketing + loudness war zniszczyły świat
> muzyczny).


No dokładnie tak! :))




> Wzmacniacze lampowe brzmią inaczej bo generują charakterystyczne
> zniekształcenia. Płyty podobnie. Niektórzy nazywają to lepszym
> brzmieniem a ja porażką.


Voodoo-analogowcy mają kilka prostych "liczmanów" do wierzenia w
swojego bożka. Główne to jitter i kwantyzacja sygnału.

Jittera całkowicie załatwia buforowanie. A ponoć "analogowy tor
sygnału" nigdy nie poddany kwantyzacji (aż do ostatecznego wybrzmienia)
to kolejny błąd w myśleniu (efekt radykalizacji). Kwantyzacja oczywiście
zubaża sygnał, jednak prawidłowo przeprowadzona na samym początku
procesu pozwala na idealnie cyfrowe przetwarzanie (bit-perfect) na
każdym etapie aż do samego końca łańcucha. Co tu zresztą gadać - dziś
już nawet w studiu ścieżki nagrywane są cyfrowo. Tym samym "analogowość"
staje się czystym zaklęciem.

A sygnał analogowy? Ulega zniekształceniom i przycięciom pasma na
każdym kroku. Co gorsza, degraduje się wraz z każdym odtworzeniem! Upływ
czasu też robi swoje... Więc już lepiej mieć cyfrową perfekcję,
tym bardziej, że trudno już dziś o dobre źródło muzyki w postaci
analogowej - jeżeli chcemy słuchać tego, czego chcemy, a dopiero potem
zapewnić sobie jak najlepszą jakość odsłuchu, to trudno obejść
kwantyzację płyt CD, a nawet dobrze zrobionej kompresji stratnej.






> Wracając do zniekształceń. Zrobiliśmy na uczelni ciekawy eksperyment.
> Rozebraliśmy w studio nagraniowym jedną parę głośników odsłuchowych i
> rozstroiliśmy zwrotnicę tak żeby pojawiły się dziury w
> charakterystyce. Zaprosiliśmy grupę studentów do określenia, które z
> głośników brzmią lepiej. Zdecydowana większość wskazała na te
> rozregulowane twierdząc, że mają "charyzmę" itp :-D Wtedy znalazłem
> uzasadnienie istnienia wzmacniaczy lampowych :-)


Prawda jest taka, że niemal wszyscy w pierwszym podejściu łapiemy
się na prymitywne bajery (stąd taka popularność kompresji dynamiki itp.
fatalnego masteringu). Dopiero dłuższe wsłuchiwanie (dla jeszcze
niewytrenowanego ucha) pozwala dojść do przekonania, że to były tylko
tanie sztuczki...

A to zupełnie tak samo, jak ze zdjęciami! Też przecież nierzadko
łapiemy się na krzykliwe bajery! (duży kontrast, mocna saturacja, mocne
ostrzenie, chwyty techniczne...) Dopiero długotrwałe patrzenie "otwiera
nam oczy" - obraz przegrywający na starcie okazuje się mocniejszy,
lepiej, łagodniej "wchodzący" (i kolejne porównanie: jak stare wino... :))

"Początkowo wydaje mi się, że poszczególne fotografie nie różnią się
zbytnio między sobą. Ale po trzech dniach oglądania okazuje się, że
znaczna część straciła cały urok, a dwa lub trzy działają na moją
wyobraźnię coraz mocniej. Tak już jakoś jest. Jak to działa? Na pewno
nie dzięki pospiesznemu przeglądaniu w biegu. Wybór dokonuje się sam
dzięki długim dniom, a zdarza się, że i tygodniom uważnego patrzenia w
skupieniu. W tym wypadku nie da się zaoszczędzić czasu."

http://www.fotopolis.pl/drukuj.php?n=5382&fotograf-n
iedzielny-tablica-prawdy




> Na koniec chciałbym Ci wyjaśnić co ja dostrzegam w jakości brzmienia,
> co również możesz traktować jako powód złożenia mi kondolencji :-D
[...]
> Eksperyment był tym ciekawszy, że fizycznie głośniki frontowe mam w
> 1/4 długości pomieszczenia a fizycznie dźwięk było słychać daleko
> przed tymi głośnikami - tak jakby nie było ściany frontowej.


A przy okazji - mógłbym zadać aktualne dla mnie pytanie?

Szukam nausznych słuchawek do peceta - właśnie maksymalnie
analitycznych i do stosunkowo cichego słuchania. Obecne mają impedancję
32 omy i słucham ich systemowo ściszonych do połowy. No i zastanawiam
się, czy nie szukać pośród słuchawek w granicy 60 omów (jak np. Koss
UR40), tylko mam wątpliwości, czy starczy energii z PC-ta na pełne
wybrzmienie...




Przy okazji ciekawostka: szukałem dobrej muzy do sprawdzenia
przyszłych słuchawek - oprócz sprawdzenia zakresu w sopranach i basach
bardzo zależy mi też na "rozdzielczości" dźwięku. Ze swoich zasobów
znalazłem do tego celu "Die Another Day" Madonny, ale po dość męczących
poszukiwaniach znalazłem chyba nawet lepszą propozycję "The Perfect
Drug" Nine Inch Nails (w wersji zremiksowanej by Nine Inch Nails).
Niezły hardkor dla sprzętu... :))


pozdrawiam

Mariusz [mr.]