Ech, serwer news.task.gda jakimś sznurkiem wiązany - znów wisiał,
więc odpowiedź napisana, a niewysłana...



"Marek" <p...@s...com> wrote:

[...]
>> Voodoo-analogowcy mają kilka prostych "liczmanów" do wierzenia w
>> swojego bożka. Główne to jitter i kwantyzacja sygnału.
>
> Oj tak... wiele o tym dyskusji było. Jeśli ktoś preferuje wiarę w to
> co słyszy, to nie ma sensu wychylać się w takich sytuacjach z wiedzą
> bo można zostać ukamienowanym :-)


Ja tam nie nadaję się do wojowania... :)) Chętnie słucham innych i
nie czuję przymusu przerabiania ich na własne kopyto, ale tez nie czuję
oporów, by podzielić się swoimi przekonaniami. Zwłaszcza jeśli konieczna
była pewna praca intelektualna, żeby do tego dojść - może pozwoli to
innym błądzić krócej pod warunkiem, że sami tylko zechcą skorzystać. :)





>> (...) Co tu zresztą gadać - dziś już nawet w studiu ścieżki nagrywane
>> są cyfrowo. Tym samym "analogowość" staje się czystym zaklęciem.
>
> Tego nie zdążyłem dopisać. Wszystko jest obecnie cyfrowe więc
> stosowanie w torze analogów jest ni przypiął ni wypiął. Można tylko
> coś zepsuć ale nigdy poprawić takim wtrąceniem.


To właśnie miałem na myśli. W pewnym momencie rozum i percepcję
zastępuje wiara. Wiarą, która stoi za wiedzą czego się słucha, a nie
tym, co naprawdę się słyszy.

Ale to w ogóle ciekawe (dla psychologów) zjawisko dotyczące (tak w
muzyce, jak i w fotografii) uznania dla zniekształceń generowanych przez
techniki analogowe. Niejeden audiofil ledwie usłyszy charakterystyczne
dla płyty winylowej "obcięcie", a już ocena rośnie! To samo z foto: B&W,
winietą, defektami "technik szlachetnych" i od razu jest uznanie! (BTW:
czysto psychologicznie mamy podwyższone uznanie dla dzieł, które
wymagały dużego nakładu pracy ("Eee, takie byle co? Sam bym takie
cyknął..."; "Taki mały obrazek? Taki wielki malarz to powinien chyba
namalować coś wielkiego..." ;)

Na ile jest to wdrukowane "treningiem" z przeszłości, a na ile jest
to odpowiedź na naturalne dla człowieka zniekształcenia w odbiorze
rzeczywistości? Może rzeczywiście niektóre techniki analogowe przeszły
zwycięsko pewną "selekcję naturalną" i teraz cyfrowa jakość wcale nie
musi być dla wszystkich najlepszą odpowiedzią?







>> Prawda jest taka, że niemal wszyscy w pierwszym podejściu łapiemy
>> się na prymitywne bajery (stąd taka popularność kompresji dynamiki
>> itp. fatalnego masteringu).
>
> Dałeś się złapać na kompresję dynamiki? Jakoś nie wierzę :-D


Bo masz na myśli dzisiejsze sytuacje ekstremalne, łubudu, którego
nie da się słuchać na trzeźwo nawet przez 5 sekund, ale kiedy zjawisko
dopiero się zaczynało, to człowiek łatwo wpadał w schemat: "Głośniej? To
chyba lepiej? Wszystko równomiernie bardziej podbite..." Dopiero po
dłuższym słuchaniu człowiek się przekonywał, że wcale nierównomiernie i
tylko tych łagodnych nagrań można słuchać niemal w nieskończoność...







> Zauważyłem, że występuje efekt swego rodzaju przyzwyczajenia do
> dyskomfortu i zaprzestanie dostrzegania go przy braku odniesienia.


Zdecydowanie tak! I znowu odniosę się do fotografii (cyfrowej) dla
której sformułowałem pewne "prawo" chyba dziś już nie tak mocne, jak w
jej początkach. :))

Brzmiało ono mniej więcej tak: Bez większych problemów akceptujemy
jakość zdjęć nie tylko naszej obecnej cyfrówki, ale i każdej następnej.
Obrzydzenie pojawia się dopiero, gdy musimy wrócić do starego aparatu. :))

Czyli wedle starej zasady, że łatwo przyzwyczajamy się do lepszego i
traktujemy to jako poziom naturalny. Dopiero powrót do niższej jakości
staje się bolesny. Ci, którym niska jakość muzyki nie przeszkadza albo
nie mieli okazji słuchać wyraźnie lepszej jakości, albo faktycznie już
sobie byle czym słuch zniszczyli...



BTW: Znowu pożyteczna ciekawostka: nie tylko nie niszczę sobie
słuchu na przedecybelowanych koncertach, czy głośnym odtwarzaniem z
słuchawek, ale zauważyłem, że w wyniku używania od czasów studenckich
stoperów do uszu mój słuch jeszcze się poprawił (jakby wcześniej nie był
najczulszym moim zmysłem... A to wcale niedobrze w dzisiejszych czasach,
gdy nic nam na sawannie nie grozi, nie potrafimy "przymykać uszu...").
Gdyby ktoś jednak miał z tym problem, to polecam. :)






> Z ciekawości spytam: czy z PCta nie masz jakiś przydźwięków? Tam
> zawsze był kłopot z separacją zasilania. Dlatego lepiej sprawdzają się
> zewnętrzne puszki podłączone optycznie.


Nic, co byłbym w stanie nawet myśleć o usłyszeniu w trakcie
odtwarzania. A ponieważ to megawygoda... (tak, to też ma znaczenie ;)

Ale w sensie technicznym są. Słuchając "całkowitej ciszy" nocą można
usłyszeć leciutką grę cewek czy zasilacza, które wycisza dopiero "Mute".

Miałem nawet kiedyś ochotę zrobić próbę kablem po pętli
odtwarzanie-nagrywanie, ale dałem sobie spokój ze sztucznym szukaniem
problemów - podczas odtwarzania przebicie sygnału do szumu jest tak
duże, że jak wspomniałem - praktycznie nie do wykrycia.


pozdrawiam

Mariusz [mr.]