Pan Artur Stachura napisał:

>> Kiedyś takie praktyki były nagminne. Milicjant z drogówki brał dowód
>> osobisty, pierwsze co robił to zaglądał do rubryki zatrudnienia i na
>> tej podstawie określał ile może wziąć w łapę.
>
> Teraz ma w radiowozie terminal komputerowy...

I ma tam dostęp do zatrzymanych praw jazdy, punktów, skradzionych
samochodów itp. Ale nie do tego, gdzie pracuję i ile mam dzieci.

>> Ja wolę dostęp do takich informacji ograniczać. Tak jak to teraz
>> ma miejsce.
>
> Owszem, mamy prawo o ochronie danych osobowych itd. Z drugiej strony
> - informacja o nas jest porozrzucana w różnych bazach danych -
> urzędów, ZUS-ów, zakładów pracy, banków. Do ilu z nich mają dostęp
> organy władzy...?

A do dowodów osobistych w postaci książki i wielkiej tęsknoty za nimi
to się ma jak?

> Do tego informacja, którą sami "rozsiewamy", świadomie albo nie,
> prowadząc jakąś działalność albo choćby bawiąc się. Czasem wystarczy
> wrzucić w googla imię i nazwisko interesującej nas osoby.

Ale za to juz sami odpowiadamy.

> A zachowania rodem z PRL-u pewnie jeszcze długo będziemy spotykać...
> Co gorsza także u tych, którzy PRL-u nie pamiętają.

U tych może nawet częściej. Bo tym co zakosztowali, wytworzyły się
ciała odpornościowe (niektórym przynajmniej).

--
Jarek