W dniu 2012-06-14 09:53, Paweł Pawłowicz pisze:
> W dniu 2012-06-13 23:33, Pawel Gancarz pisze:
>
>> Nie pamiętam, kto był ministrem, kiedy uczyłem się w szkole średniej,
>> myślę, że tak jak i dzisiaj nie ma to wielkiego znaczenia, sporo
>> zależy od nauczyciela, a najwięcej od samego ucznia. W każdym razie
>> wtedy wypadało wiedzieć, że obraz rejestrowany przez aparat foto
>> powstaje właśnie dzięki zjawisku dyfrakcji.
>
> No popatrz, jak to dziwnie w tych szkołach uczą. Mnie uczyli, że to
> dzięki refrakcji, czyli załamaniu. Ale to było za komuny, więc pewnie
> kłamali :-)

Nie sądzę, by kłamali, to raczej Ty nie uważałeś na lekcji, nie
mieszajmy do tego ideologii. Refrakcja (a także odbicie, w układach
lustrzanych) nie bierze udziału w tworzeniu obrazu, a jedynie
w modyfikacji obrazu ugięciowego, tworzonego na krawędziach otworu
przysłony. Mówiąc kolokwialnie, obraz tworzy zwykła dziura, a nie
soczewki czy lustra, zupełnie tak samo, jak w camera obscura (której
rozwinięciem jest aparat foto). Dla dowolnej średnicy otworu istnieje
optymalna odległość tworzonego obrazu i wynikająca stąd jego
rozdzielczość, rozmiar i jasność. Da się to dość łatwo policzyć,
wystarczą podstawy optyki falowej. W skrócie - im większy otwór,
tym wyższa rozdzielczość, większa odległość i rozmiar oraz mniejsza
jasność. Dla otworów o średnicy rzędu centymetrów rozdzielczość jest
gigantyczna, ale tak samo gigantyczne są rozmiar i odległość obrazu
(rzędu setek metrów), a obraz jest bardzo ciemny. I tu jest rola
obiektywu, jako skupiającego elementu optycznego. Dzięki niemu
optymalny obraz tworzy się wielokrotnie bliżej, jest wielokrotnie
mniejszy i jaśniejszy, co pozwala konstruować nasze przenośne
zabawki. Przy okazji obiektyw (trochę szkoda ;)) wrzuca niekorzystne
dla obrazu zniekształcenia geometryczne i chromatyczne, przez co
rozdzielczość nie jest już tak gigantyczna, ale generalnie wychodzi
na plus.
--
We all go a little mad sometimes.
Norman Bates