> Nie zgodzisz się, ale według mnie to pokazuje że definicja słowa "podstawy"
zmieniła się radykalnie. Te dzieciaki nie muszą się latami uczyć żeby na końcu coś
tam potrafić i to ledwo. One bawią się bardzo złożonymi narzędziami i nie przeszkadza
im że przecież jeszcze nie wiedzą jak zaprojektować dom.

Rozwinę tę myśl, bo pisałem w łóżku na tablecie, nie chciało się rozwodzić.
Otóż tradycyjna uczelnia uczy tak: tu damy wam jedną "kobyłę", tu drugą, tu kolejną,
tak przez pięć czy tam ile lat, a na koniec pójdziecie do pracy i sami zobaczycie
jakie to wszystko wam potrzebne. Z perspektywy studenta wygląda to tak: Dwa semestry
jakiejś czarnej magii, nie wiadomo po co to w ogóle jest. A, prześlizgnę się po tym,
na egzaminie coś tam ściemnię, może uda się ściągnąć i luzik. A nawet jak się
rzetelnie nauczy, to po kilku latach, idąc do pracy i widząc realny problem mówi do
siebie: Ha! pamiętam, było coś o tym, ale w takim oderwaniu od rzeczywistości, że
teraz nic z tego nie pamiętam, muszę przeczytać tą książkę jeszcze raz. Tymczasem Ty,
wysyłając córkę do biura, odwróciłeś jej ten proces. Ona, stukając im te rysunki, ma
teraz pojęcie: żeby stworzyć taki plan, trzeba mieć pojęcie o tym, ot amtym, o
śmamtym itd. Czyli stworzyłeś jej przegródki w głowie, na początku puste, w które ona
teraz będzie sobie wkładać potrzebną jej wiedzę. To jest zupełnie inna świadomość.
Niektórzy nazywają to top-dow albo bottom-up. Nasze uczelnie kurczowo trzymają się
archaicznego stylu, który jest nieefektywny w świetle nowoczesnych technik
projektowania i wytwarzania. Pytanie więc, w imię czego?