Pan Jacek Radzikowski napisał:

>>> Ale wracając do czarnej dziury: z rachunków wyszło że jednak lepiej
>>> będzie się opłacać przesłanie dysków samolotem niż pchanie danych
>>> przez światłowód.
>> Kiedy były robione te rachunki? Ja tę hostorię po raz pierwszy słyszałem
>> pod koniec lat siedemdziesiątych. Ówczesne uwarunkowania techniczne są
>> mi znane. Specyfika badań czarnych dziur z grubsza też. Pośpiech nie
>> jest wymagany, dane się gromadzi, a potem chciałoby się je wysłać gdzieś
>> dalej. Tu padło na samolot -- organizowana co jakiś czas akcja przewozowa
>> skłania do takich obliczeń. Dzisiaj na ogół łatwiej te dane sączyć
>> równomiernie. Ale to dzisiaj, w zasadzie do końca XX wieku wynajęcie
>> na stałe kanału transmisyjnego z A do B wychodziło drogo. Drożej niż
>> wożenie taśm na taczkach.
>
> Jakieś 4-5 lat temu. Historia opisana w artykule do którego wrzuciłem link.

Historia lubi sie powtarzać.

>> No więc właśnie, taśmy są (mogą być) dobre do backupu. Do robienia
>> wrażenia też. Ale w praktyce transport danych na nośnikach fizycznych
>> nie ma już znaczenia.
>
> Zamień karty SD na dyski NVME i będzie szybko. I pewnie o wiele szybciej
> niż najszybsze łącze internetowe, od czego zaczęła się ta dyskusja.

Niebardzo rozumiem. Mam dysk NVME 2TB, bo większego nie udało mi się
kupić. Karty SD o tej pojemności (chyba) też są, a na pewno są 1 TB.
Za to fizycznie dużo mniejsze, więc upakowanie lepsze. A tylko to się
liczy przy transporcie lotniczym. Ta anegdota w swoim półwiecznym życiu
miała wersje z płytami CD i DVD. Nikt nie mówił o czasie potrzebnym na
wypalenie, bo to nieistotne. Dzisiaj trudno sobie wyobrazić dziuromierz
(lub inną aparaturę naukową, czy w ogóle inne źródło informacyj), który
generuje tyle danych, że nie da się ich na bieżąco logować choćby na
innej półkuli. Pół wieku temu było inaczej.

Jarek

--
Aż mu w oczach zamrowiło i wrzasnął wielkim głosem, bo miał dość, lecz
już go Informacja trzystu tysiącami mil papierowych spowiła i spętała,
że nie mógł się ruszyć i musiał czytać dalej, o tym, jaki początek drugiej
"Księgi dżungli" napisałby Rudyard Kipling, gdyby go wtedy brzuch bolał.