Przedwczoraj, jak na wrocławskiego słoika przystało, wyruszyłem w
coniedzielną podróż z podpoznańskiej wioski do polskiej Krzemowej
Doliny, Wrocławia, malowniczą dróżką nr 434. Inspirowany wątkiem o
konstruktywnym spędzaniu czasu zacząłem liczyć mijane znaki drogowe.
Pionowe.

Po 50km, gdzieś za Gostyniem, miałem ich na liczniku równe 4 setki.
Kilka refleksji się nasunęło.

- czy polscy kierowcy są tak tępi, ze średnio co 120 metrów trzeba ich
informować, pouczać, zakazywać lub ostrzegać? A może nasze drogi są tak
ekstremalnie trudne?
- ile czasu trzeba, żeby przyjąć do wiadomości wszystkie znaki?
"odwiedzenie" wzrokiem każdego z nich kosztowało mnie sporo uwagi,
zwłaszcza w miejscach nagromadzenia. Jadąc przez Gostyń ok 40km/h w
niektórych miejscach nie byłem w stanie obejrzeć wszystkich znaków.
Myślę, że prędkośc ok 20km/h dałaby taką mozliwość, oczywiście bez
zapoznawania się z treścią tabliczek pod nimi.
- o sens stawiania znaków niemożliwych do przyjęcia do świadomości z
litości nie pytam.
- 160km między Poznaniem a Wrocławiem to prawie półtora tysiąca różnych
informacji obrazkowych, i nie tylko, pakowanych kierowcom do głowy.

a moze tw tym szaleństwie jest metoda i postawmy 1 znak co 10 metrów, 1%
z tego trafi do świadomości, co będzie wystarczające...


@