Pamiętam, że w starych książkach bardzo przestrzegano przed możliwością
przegrzania półprzewodników podczas lutowania. Pojawiały się różne
patenty, w stylu przyczepiania krokodylka do wyprowadzenia elementu,
żeby przejmował nadmiar ciepła.
Przez lata lutowałem różne układy za pomocą transformatorówki i nie
pamiętam, żebym kiedykolwiek coś zepsuł przez przegrzanie (choć faktem
jest, że za sprawą przeczytanych książek wyrobiłem sobie nawyk możliwie
krótkiego podgrzewania punktu lutowniczego.

Od niedawna dysponuję stacją lutowniczą, w związku z czym zabrałem się
za oglądanie filmów instruktażowych, dotyczących lutowania HotAir. Muszę
przyznać, że czegoś tu nie rozumiem. Czyżby zmienił się paradygmat? ;)
Kiedyś lutowało się krótko, podgrzewając tylko jeden punkt, dzisiaj
podgrzewa się przez dłuższą chwilę kawałek płytki ze scalakiem, który
praktycznie pływa w roztopionej cynie.

Jak mocno trzeba by podgrzać układ, żeby groziło mu zniszczenie?
Przykład z życia wzięty: Przed zakupem stacji lutowałem pewien układ z
Atmegą8. Przez roztargnienie źle położyłem scalak, co zauważyłem dopiero
wtedy, gdy spora część połączeń była już wykonana. Szybko zrezygnowałem
z prób użycia plecionki wiedzą, że i tak niedługo będę miał do
dyspozycji HA. Chyba jednak powinienem bardziej przećwiczyć
wylutowywanie (z drugiej strony nie bardzo miałem na czym) - ustawiłem
temperaturę na około 400 stopni, siłę nawiewu na wyczucie, zbliżyłem
wylot dyszy do układu i poczekałem na roztopienie cyny, po czym szybko
zdjąłem układ z PCB. Teraz nasuwa mi się pytanie - czy tak demontowany
układ (brak preheatingu, wysoka temperatura) mógł zostać zniszczony czy
raczej jest to mało prawdopodobne? Taki układ będzie godzien zaufania
czy raczej można bezpiecznie założyć, że próba jego powtórnego użycia
będzie tylko stratą czasu?