Pan Pszemol napisał:

>> Jest to dość rozpowszechnione podejście. Nie neguje go, nie krytykuję,
>> pragnę tylko zwrócić uwagę na to, że nie wszyscy tak mają. Tak jak nie
>> wszyscy zachwycają cię MOBILNYM hot dogiem i MOBILNĄ kanapką
>> z hamburgera w papierku. Ja jestem z tej drugiej grupy, co to w ogóle
>> nie widzi zastosowania dla laptopa w domu, a obiad woli zjeść przy stole.
>
> Czy w Twoim świecie wszystko jest zero-jedynkowe i biało-czarne?
> Nie rozumiesz, że fakt posiadania laptopa połączonego z internetem
> przez wifi wcale nie wymusza na Tobie konieczności jedzenia obiadu
> z papierka? Jedno z drugim nie ma nic wspólnego...
> A co do zastosowania laptopa w domu - to nikt Ci go nie każe kupować.

Nie muszę kupować, mam. Mam też trzy tablety. Żadnego z tych diwajsów
nie używam w domu, i nikt mnie do tego nie zmusi. Nie wierzę w to, że
ktoś zmusza ludzi do jedzenia hot dogów, że siłą ich gna do McDonaldsa.
Oni sami tego chcą -- najprawdopodobniej po prostu tak lubią. Każdy ma
to co lubi.

> Rozmawialiśmy o użyteczności połączeń radiowych jako alternatywie
> dla kablowego Ethernetu i laptop jest przykładem urządzenia które
> bardziej ma sens w przypadku wifi niż Ethernet.

Laptop staje się (może już się stał?) bardzo niedobrym przykładem
urządzenia mobilnego. Jeszcze niedawno wyciągnąć laptopa w barze
i klepać w niego przy frytkach i hamburgerze, to był lans. Dzisiaj
zaczyna się na takiego gościa patrzeć jak na dziadka, który przyszedł
z radiomagnetofonem i myśli, że na to jakąś laskę wyrwie.

Odkąd laptopy stały się zdecydowanie tańsze od komputerów stacjonatynch,
to one są najczęściej kupowane do domów. I gdy patrzę jak są one tam
wykorzystywane, to widzę, że na ogół dzieje się to w jednym miejscu,
gdzieś przy biurku czy jakimś stoliku. Był czas, kilkadziesiąt lat
temu, że telewizory miały rączkę do wygodnego przenoszenia. Producenci
montowali je z lubością, by podkreślić jak technika poszła do przodu,
a ciężki niegdyś mebel stał się tak lekki i poręczny, że można w jednej
ręce nosić go po całym domu. Mecz da się zatem obejrzeć nie tylko siedząc
na kanapie, ale również w przedpokoju będąc opartym o szafkę na buty.
Opierając się o szafkę na buty można też na laptopie wypełnić zeznanie
podatkowe. Nie wykluczam, że są tacy, których taka możliwość kręci, ale
jednak tak zwany mainstream uważa, że w domu telewizor ma swoje miejsce,
i komputer też je ma.

Jeszcze kilka lat temu trudno sobie było wyobrazić, by dziecko nie
dostało na komunię komputera. No, chyba że już miało. Najpierw były
to urządzenia stacjonarne, od pewnego czasu musiał być laptop. Dzisiaj
już tak nie jest, nie każdy dzieciak chce peceta. Nawet z komputera,
który rodzice mają w domu, dzieciaki niechętnie korzystają. Smyrają
coś w swoich smartfonach, i to im wystarcza. Ale ja nie mam pewności,
że każde dziecko w wieku komunijnym potrafi pisać. To, że znaczna
część społeczeństwa nie potrzebuje napisać nawet jednego zdania
w ciągu roku, wynika z badań. Wszystko zdaje się wracać do normy --
wkrótce komputery znów kupować będą tylko "gramotni", tak jak maszyny
do pisania mieli niegdyś tylko "robiący w słowie". Ale ci, nawet jak
pisali piórem, to rzadko korzystali mobilności kartki papieru i jednak
najbardziej lubili pracę przy własnym biurku.

>> Kiedyś w każdym domu za niezbędne urządzenie uważano nocnik.
>> Taka moda była. To też MOBILNE rozwiązanie, nie narzucające
>> niepotrzebnie miejsca, nie uwiązane do fafnastu instalacji domowych.
>
> W wielu domach wciąż używany i pożyteczny wynalazek.
> Zwłaszcza dla dzieci. Zaraz powiesz nam, że jak mam laptopa
> to muszę kupić sobie nocnik i nie używać kibla? Bo widzę że
> jesteś mistrzem od logikik zerojedynkowej i fałszywych dichotomii.

Czytałem prace Jana Łukasiewicza z początków ubiegłego wieku dotyczące
logik wielowartościowych, ale jakoś mnie ta idea nie porwała. Dobrych
zastosowań dla tego konceptu nie widzę -- jakieś to takie oderwane od
życia. Pozostaję więc zwolennikiem tej klasycznej zerojedynkowej logiki,
choć do mistrzostwa mi daleko. W procesorach laptopów też się ona do tej
pory sprawdza wybornie.

Jarek

--
I zawsze, kiedy nad kartką siadam,
wierzę, że znajdę taką balladę,
że jeszcze kiedyś taką balladę
zaśpiewam wam...