Wielce Szanowni,
wszedłem w polemikę ze znajomym na temat (nie)bezpieczeństwa stosowania
smaru miedziowego w spreju jako preparatu mającego na celu
zabezpieczenie połączeń gwintowych przed korozją. Pacjent to UAZ, w
którym każdą śrubę (stalową ofkors, a często nawet czarną) ma się dać
odkręcić w warunkach polowych nawet 10 latach od jej zakręcenia.
Rzeczony smar miedziowy znakomicie się aplikuje przez rureczkę, a
ewentualny nadmiar daje się bez kłopotu wytrzeć zwykłą szmatą.
No ale mój polemista straszy mnie różnicą potencjałów
elektrochemicznych, dzięki której moje pracowicie zabezpieczane gwinty
na 100% zardzewieją na amen bo pojazd z istoty rzeczy jest i będzie
eksploatowany w środowisku wilgotnym.
Oficjalnie bronie się, argumentując, że nie jest to czysty proszek
miedziany tylko koloid, powołuje się na potencjalne płaszczyzny poślizgu
na płatkach miedzi, desperacko sięgam nawet po argument z autorytetu
("wszyscy tak robiom") ale zasiana wątpliwość spać nie daje...
Możecie mnie oświecić kto ma rację? ;-)