> Pamiętam jakieś badania psychologiczne na ten temat sprzed paru lat. Z
> jednej strony "tak" bo ludzie rzeczywiście boją się wykluczenia z
> powodu "braku myślenia" i wprost deklarowali się w badaniach jako
> zwolennicy metod naukowych.

Rozszerzasz zakres i pewnie przeze mnie bo wypowiadam się ogólnikowo.
W mojej głowie siedzi "człowiek" jako potencjalny kandydat na artystę.


> Zwróć uwagę na to jak Feynman zakończył wypowiedź. "Naukowe pytania są
> tylko dodatkiem, one pięknu niczego nie ujmują." Ludzi można podzielić
> na "religijnych" i "niereligijnych". Czy osoba "niereligijna" nie ma
> prawa do bycia artystą? Tutaj się nic nie wymyśli. Jedni kadrują "na
> czuja" inny według siatki "mocnych punktów".
> Liczy się końcowy efekt.
>
> Żona Feynmana Arlene malując japońskie ideogramy żachnęła się kiedyś,
> że jej "nie wychodzi". Feynman wytłumaczył jej, że stwierdzenie "nie
> wychodzi" nie ma tutaj najmniejszego sensu bo kształt ideogramów nie
> jest opisany żadnym prawem natury. Arlene nic nie odpowiedziała, dała
> mu pędzel i tusz. Feynman namalował jeden znak i niechcący wymsknęło
> się mu "czekaj, jeszcze raz... za gruby". To była dla niego ważna
> lekcja.
>
> Co do tego znajomego artysty, którego wspominał w wypowiedzi to
> Feynman brał u niego lekcje rysowania i z czasem zaczął rysować
> portrety i akty. Według mnie Feynman był bardziej artystyczny niż
> większość artystów.



Ja to wszystko przyjmuję. Polubiłem Feynmana w momencie kiedy zaczął
mówić i podpisałbym się pod wszystkim w sensie merytorycznym (w miarę
moich intelektualnych możliwości). Jest jednak jedna rzecz, która nie
daje mi spokoju. Pytania są tylko niekoniecznym dodatkiem bo artysta w
czasie tworzenia może nie pytać. Mówię o tym, że nie musi tłumaczyć
swojej sztuki w swojej głowie w momencie jej tworzenia. Dlatego proces
twórczy jest czymś płynnym i nie można go sprowadzić do "widzę to lub
owo" nawet jeśli to coś nazwiemy pięknem.
Ty odpowiesz "Liczy się końcowy efekt". I ok., ale to jest "po
czasie". Dla mnie to "po czasie" wymusza analizę dzieła więc nie może
być przypisywane procesowi twórczemu. Analizowanie twórczości własnej
w czasie jej powstawania dosłownie spłyca tą twórczość. Artysta nie
musi "dodawać do piękna, ujmować od piękna". To musi krytyk, jeśli już
tak bardzo chce i nie ma nic innego do roboty. Dla artysty patrzenie
na "powierzchowne piękno" jest procesem ciągłym, zmiennym. Naukowiec
doceni co widzi i przejdzie do kolejnej warstwy. Stąd nieporozumienie.

A jeśli "artysta" zaczyna postrzegać świat przez pryzmat swojej wiedzy
jest to jego definitywny koniec. Może chodzi więc o to ile artysta/
człowiek jest w stanie wytrzymać wiedzy bez uszczerbku dla swojej
sztuki/życia?

To co dzieje się obecnie w sztuce traktuję jako triumf wiedzy nawet
jeśli jej dawki są bardzo niewielkie. Widocznie ci co przedawkowali
mają słabą głowę:)

marek