Użytkownik "marek augustynski" napisał
>> > Generalnie można powiedzieć, że stereotyp polaka, jego dwulicowość,
>> > zawiść
>> > czy
>> > doktrynerski katolicyzm to fakt.
>>
>> I niestety jak każdy stereotyp nie uwzględnia najważniejszego - skali w
>> jakiej owe przywary występują. Czyli stereotyp - tak, fakt - to już
>> raczej
>> niekoniecznie.
>
> A w jakiej skali wystepują owe przywary?

No właśnie tu jest problem.
Gdyby wziąć za punkt odniesienia własne życiowe doświadczenie to
powiedziałbym, że wszystkie powyżej postawione wady występują w skali
marginalnej.
Oczywiście zdaję sobie sprawę, że taki punky odniesienie mówi o całości
mniej więcej tyle samo co np. subiektywny punkt widzenia Koterskiego jaki
wyłania się z jego filmów.

Z drugiej strony znajomość choćby historii pozwala wysnuć takie
przypuszczenie, że nie ma narodów do szpiku kości złych i całkowicie
szlachetnych i dobrych. Proporcje dobrych do złych, mądrych do głupich
przyprawione marginesem ludzi całkowicie nieprzystosowanych do życia w
społeczeństwie (wyjątkowych kryminalistów, psychopatów itp) są
prawdopodobnie niezbyt się różnią gdzie by nie pojechać.
To takie moje przypuszczenia.
Pewnie - wszystko zależy od "okoliczności" w jakich się żyje, w małej
miejscowości gdzieś pod Nowosybirskiem jest pewnie więcej pijaków niż w
małej miejscowości pod Akwizgranem ; ) Ale to nie znaczy, że w tym drugim
przypadku miasto zamieszkują same anioły, a w tym pierwszym sami
zwyrodnialcy.

>> > Ale mamy też sporo wspaniałych cech. Polot, swego rodzaju szaleństwo,
>> > nieprawadopodobna wręcz zdolność do samorefleksji (stąd bierze się tak
>> > duża
>> > niepewność i ciągłe samobiczowanie) pozwalająca zrozumieć innych,
>> > tolerancja
>> > (tak właśnie, nie przejęzyczyłem się), zdolność do adaptacji.
>> > Niestety państwo czy rodzina uczą rozwijania tych cech w
>> > niewystarczającym
>> > stopniu. A światopogląd polaków oparty mocno na religii również temu
>> > nie
>> > służy. Polak wyjeżdżający za granicę zawsze opuszcza łojcowiznę i
>> > zawsze
>> > będzie za nią tęsknił. Jednocześnie będąc poza granicą odrzegnuję się
>> > od
>> > swojego pochodzenia. Skolei po powrocie nagle rozkwita w nim sentyment
>> > i
>> > chęć
>> > rady. Tak sie nie da i to rodzi parapatriotyzm... patrz polonia
>> > amerykanska.
>> > Mam akurat sporą rodzine w kanadzie. Ich rozumienie polski jest
>> > naznaczone
>> > czymś co ogólnie można nazwać wyrzutami (w stosunku do tej polski).
>> > Polak
>> > za
>> > granicą staje się również zajadłym rasistą i w ogóle ksenofobem. Ile
>> > możesz
>> > się nasłuchać historii typu "nie miałem nic do czarnych ale jak ich
>> > poznalem...." Od wracających z hiszpani słyszysz historie o "pedałach".
>> > Od
>> > tych co byli w niemczech o "szwabach". Wracający z francji pewnie
>> > opowiedzą ci
>> > o "brudasach"... itd.
>> > To jest bezrozumne, dzikie, wzięte z kompleksów.. Moim zdaniem to nie
>> > jest
>> > polska dusza. To tylko jej upośledzenie.
>>
>> Wydaje mi się, że to jest kolejne uproszczenie, które lekko trąci
>> kwantyfikatorem ogólnym ; )
>> Raz, że jednostkowe przypadki przenosisz na zbiorowość. Dwa -
>> abstrachując
>> od doświadczeń owych jednostkowych przypadków wykluczasz możliwość iż
>> wnioski przez nie formulowanie nie są niezgodne z prawdą.
>
> Uogulniam z całą pewnością. Zacząłem jednak pisać o czymś według czego
> dałoby
> się scharakteryzować duszę polską... wyciąłeś ostatni, najważniejszy
> fragment.
> Napisałem również, że cały moj wywód dotyczy w zasadzie upośledzenia tej
> duszy
> a nie samej jej istoty. A istotą duszy polskiej jest "ja"... przypadki
> jednostkowe o których sam piszesz.

Zgoda.
To pominąłem bo chciałem podkreślić coś z czym się nie zgadzam, a nie
potwierdzać coś co w inny sposób podobnie rozumiem ; )

adam