marek augustynski pisze:
> Generalnie można powiedzieć, że stereotyp polaka, jego dwulicowość, zawiść czy
> doktrynerski katolicyzm to fakt.
> Ale mamy też sporo wspaniałych cech. Polot, swego rodzaju szaleństwo,
> nieprawadopodobna wręcz zdolność do samorefleksji (stąd bierze się tak duża
> niepewność i ciągłe samobiczowanie) pozwalająca zrozumieć innych, tolerancja
> (tak właśnie, nie przejęzyczyłem się), zdolność do adaptacji.

Dodać należy, że wśród Słowian (bo nie tylko Polaków), można znaleźć
sporo wybitnych postaci o nieszablonowym podejściu do tematu (z wielu
całkiem różnych dziedzin). Równocześnie większość tych postaci nie ma
żadnej siły przebicia i dziaduje u miernot, często jeszcze poświęcając
swe życie pozazawodowe innym miernotom.
To chyba największa nasza narodowa wada - uwalić każdego, kto wychyla
się ponad przeciętność. Od działań na szczeblu terenowym (dopieprzyć
sąsiadowi), po szczeble centralne (tu przykłady są zbędne).

> Niestety państwo czy rodzina uczą rozwijania tych cech w niewystarczającym
> stopniu. A światopogląd polaków oparty mocno na religii również temu nie
> służy. Polak wyjeżdżający za granicę zawsze opuszcza łojcowiznę i zawsze
> będzie za nią tęsknił. Jednocześnie będąc poza granicą odrzegnuję się od
> swojego pochodzenia. Skolei po powrocie nagle rozkwita w nim sentyment i chęć
> rady. Tak sie nie da i to rodzi parapatriotyzm... patrz polonia amerykanska.
> Mam akurat sporą rodzine w kanadzie. Ich rozumienie polski jest naznaczone
> czymś co ogólnie można nazwać wyrzutami (w stosunku do tej polski). Polak za
> granicą staje się również zajadłym rasistą i w ogóle ksenofobem. Ile możesz
> się nasłuchać historii typu "nie miałem nic do czarnych ale jak ich
> poznalem...." Od wracających z hiszpani słyszysz historie o "pedałach". Od
> tych co byli w niemczech o "szwabach". Wracający z francji pewnie opowiedzą ci
> o "brudasach"... itd.

Oj, płakać się chce jak się człowiek na chwilę zanurzy w takich np.
londyńskich środowiskach rodaków, nazwijmy to klasy B. Na szczęście
powstaje też klasa A i jej znaczenie z roku na rok jest coraz większe.

> Zamiast nauczyć się samodzielnego myślenia zostajesz do niego zmuszony. Sztuką
> byłoby przy tym pozostać a zapomnieć o drodze jaką przeszedłeś.
> Czy to jest w ogóle wykonalne?

Świadomość jest sztuką z tych najwyżej stojących...

--
pozdrawia Adam
różne takie tam: www.smialek.prv.pl
/dojrzałość to czas, gdy już wszystko człowiekowi wisi i to jest fajny czas/