Dnia 03.01.2013 slawek <h...@s...pl> napisał/a:
>>Wszystko to może się opłacać, jeśli pan Zdzisio może dzięki temu
>>porozmawiać z odpowiednimi ludźmi i dzięki temu napisze program, który robi
>>to, co rzeczywiście jest potrzebne, zamiast klepać bez sensu.
>
> Podpowiem: Skype.

Pewne rzeczy można załatwić przez Skype, a pewnych nie, poza tym
kontakt realtime to nie to samo co w realu (wolisz swoje dzieci
oglądać w okienku komputera czy na żywo? :D).

[...]
> Bo oczywiste rozwiązanie jest trywialnie proste: jeżeli nie jesteś frajerem
> (?) firma musi znaleźć sposób na kompensację tego, że de facto wykonywałeś
> polecenia przełożonych przez 50 godzin (niezależnie od tego, czy nazwiemy to
> pracą czy trututututu).

Ja się rozliczam zadaniowo, bo to mi najbardziej odpowiada i tyle. Co
na kiedy i za ile, a jak i kiedy to już nikogo nie obchodzi - czasem
jak mam na przykład jechać samochodem z Torunia do Krakowa samochodem
to... wolę pojechać pociągiem czy autobusem i po drodze załatwić część
spraw i smartfon czy tablet są w takiej sytuacji dla mnie wygodniejsze
niż laptop (choć nie do "klepania kodu"). "Szef" (a w zasadzie
zleceniodawca, bo robię to w ramach własnej działalności) zleca mi na
przykład wdrożenie jakiegoś systemu + przeszkolenie ludzi, to dogadujemy
terminy i cenę, i wszystko organizuję po swojemu, jak "zagęszczę" czas
pracy, to mam potem więcej czasu wolnego (albo w dłuższej perspektywie
więcej czasu na wykonywanie innych zleceń = więcej kasy - wybór należy
do mnie). Gdybym pracował na zasadzie "czy się stoi czy się leży -
stawka godzinowa się należy" to pewnie miałbym inne podejście (i
kilkanaście lat temu tak pracowałem, ale nie podobał mi się taki styl
pracy, więc go zmieniłem). Nie uważam się za frajera tylko dlatego, że
lubię robić to co robię i że pracując w "wolnym czasie" szybciej
zarabiam swoje pieniądze a ludzie płacą mi za efekt, a nie za czas
(nie wyceniam swojego czasu, a jedynie swoją pracę). Wolę "pojechać z
kumplami na ryby" i być pod telefonem (i móc w każdej chwili awaryjnie
zainterweniować), niż pierdzieć w stołek "na dyżurze" za tę samą kasę.