Stosując łożysko "ceramiczne", które ma małą rozszerzalność cieplną zapewniamy omal
nie zmienioną wartość luzu wewnątrz i jednocześnie bardzo mały przyrost średnic
zewnętrznej i wewnętrznej. Przy invarowym wałku wcisk między wałkiem a otworem
łożyska jest omal jednakowy dla temperatury montażu i roboczej. Zatem można go
ustalić tak, by łożysko było nieprzesuwne z dostateczną siłą osiową. Przyjmując że
tuleja piasty w której jest oprawione interesujące nas łożysko ma konkretne wymiary
poprzeczne ( średnice) i nagrzewa się do temperatury roboczej
można oszacować zmianę średnicę otworu w temperaturze roboczej. Dla tej średnicy
obliczyć potrzebny wcisk łożyska w piaście taki, by w tym stanie nie występował luz.
I na taką średnicę wykonać w niej otwór. W ten sposób ustalamy położenie tego końca
wałka. Za przesuwny uważamy więc koniec wałka wychodzący po za korpus, ten, do
którego dołączony jest napęd. Przy takim ustaleniu wałka będzie przesuwać się
względem niego korpus. Siłę potrzebną na przesunięcie można oszacować z prostych
zależności określających siłę wtłaczania wałka o średnicy otworu tego łożyska w
tuleję o rozmiarach jak pierścień wewnętrzny.
Tu należy się spodziewać niewielkich sił poprzecznych obciążających łożyska, zatem
ich dobór powinien być określony, a przynajmniej sprawdzony z warunku dopuszczalnej
siły osiowej . Ta siła powinna stanowić kryterium doboru nośności łożysk.
Pozdrawiam serdecznie wszystkich, nie zapominając o Panu WM .
W.Kr.