> >> > Uśmiech naturalny, taki jaki znasz kiedy ktoś się uśmiecha czy śmieje
> >> > nie
> >> > mając styczności z aparatem jest niefotografowalny.. lub wyjątkowo
> >> > ciężki
> >> > do
> >> > sfotografowania.
> >> >
> >>
> >> Portret niepozowany, zdjęcia z zaskoczenia, to takie trudne?
> >
> > No ale rozmawiamy o naturalnym uśmiechu do aparatu. I pytanie czy to w
> > ogóle
> > możliwe.
> >
>
> Myślę, że jest możliwe. Są ludzie, których sama obecność aparatu
> (nawet nie fotografowanie) peszy i tacy się uśmiechną nienaturalnie,
> a są osoby, które wręcz czaruja obiektyw. To pewnie kwestia wychowania,
> dystansu do samego siebie, świadomości posiadanych wad i ich akceptacji.

sam używasz słowa czarować obiektyw:) czyli odbywa się coś co ma żródło w
świadomości bycia przed aparatem. Chodzi o to, że tej świadomości nie da się
przeskoczyć.
W ogóle szczery i naturalny uśmiech ma w sobie coś co nie może być odebrane
przez otoczenie w sposób bezpośredni... w sensie, że osoba śmiejąca się nie
śmieje się nigdy do czegoś lub do kogoś ale zawsze do samej siebie. W momencie
naturalnego uśmiechu następuje coś w rodzaju zamroczenia osoby śmiejącej się.
Ona nigdzie się nie patrzy, niczemu nie przygląda, nawet jeśli ma otwarte
oczy. A zatem nie da się świadomie spojrzeć w obiektyw i jednocześnie
uśmiechać w sposób naturalny.
Nie to, że wyssałem sobie podobną rzecz z palca ale badam ten problem od
jakiegoś czasu. Naturalna emocja występuje kiedy człowiek ma świadomość bycia
fotografowanym jednak nie może on wtedy patrzeć w obiektyw. Po prostu będziesz
miał uśmiechająca się osobę sfotografowaną jakby z zewnątrz. Bezpośredniego
kontaktu (oko w oko) nie złąpiesz z nią w życiu.

marek

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl