> > Dlatego tak mało fotografuję ludzi, a jeśli już, to raczej staram się
> > uprawiać ''podglądactwo'' czyli najbardziej bezinwazyjną formę fotografii.
> > Ludzie zasługują na dobrego fotografa, jeśli takim się nie jest, można
> > co najwyżej uprawiać jakąś formę niesubiektywnej kalki. Inaczej łatwo
> > zrobić zoo.
> >
>
> A niby czym się różni podglądactwo od zoo/safari?
> Cały czas jest to powierzchowne. Różnica się pojawia, jak się zaczyna
> bliższy kontakt i zejście pod skórę.

> A niby czym się różni podglądactwo od zoo/safari?

Janko pisze o podglądactwie w rozumieniu ,,chodzę sobie i pykam zdjęcia
ludziom,,. Przypadek ciekawski, szczery, trochę z przymrużeniem oka i wbrew
pozorom zawierający w sobie spory humanizm. Coś niedobrego zaczyna się dziać,
kiedy fotografujący ma rodzaj strachu, jakby kompleks, który widać poprzez
poważne podejście do tematu. On chce patrzeć na ludzi ale nie przyznaje się,
że ich podgląda. ,,Podchodzi do nich,, fizycznie z barierą psychiczną. Zbyt
poważne zdjęcia są podejrzane. Nie tylko portrety.

marek


--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl