On Fri, 1 Jul 2011, RoMan Mandziejewicz wrote:

> Poważniej: zdecydowana większość rodziców naprawdę kocha swoje dzieci
> i stara się je wychować na porządnych ludzi. Jednak dzieci różne są. A
> i rodzicom nie zawsze wychodzi dobrze.

Roman, podam Ci przykład. Jak byś się zachował, gdyby Twoje dziecko
podczas szkolnej wycieczki do teatru zabrało ze sobą alkohol i wraz z
dwoma innymi kolegami w czasie trwania spektaklu upiło się do
nieprzytomności? Co byś zrobił, gdyby następnego dnia po tym zdarzeniu
wychowawczyni klasy wezwała Cię do szkoły i opowiedziała o tym co się
stało? Historia jest autentyczna, wychowawczynią była moja kumpela,
nauczycielka matematyki w jednym z liceów. Wiesz co zrobili w jej
przypadku rodzice uczniów? Oskarżyli ją o... zniesławienie ich dzieci,
które przecież "nigdy by czegoś takiego nie zrobiły"! Bo te "biedne"
dzieci nie daj Boże mogłyby mieć z tego powodu jakieś nieprzyjemności, a
może nawet postępowanie dyscyplinarne!

Inny przykład - w jednej z poznańskich szkół ponadgimnazjalnych (nazwę
pominę) jeden z uczniów przystawił drugiemu do czoła rozżarzoną monetę,
powodując oparzenie II-go stopnia. Co zrobił wezwany do szkoły ojciec?
Stwierdził, że jego syn "chciał tylko przeprowadzić eksperyment fizyczny"
i celem jego działania nie było zrobienie krzywdy koledze!

Jeszcze inny przykład - w klasie jest uczeń, który notorycznie nie uczy
się, na wszelkie zwracane mu uwagi reaguje aroganckimi odzywkami,
powtarza, że "nikt i tak nic mu nie zrobi". Pod koniec semestru nauczyciel
stawia mu ocenę "naganną", z powodu której grozi mu powtarzanie klasy. Co
robi tatuś? Przychodzi do szkoły z awanturą i składa na ręce dyrektora
skargę na nauczyciela, który jego zdaniem znęca się nad jego synem
psychicznie, nie potrafi go skutecznie nauczyć i "przeładowuje" materiał
szkolny wymagając zupełnie zbędnych wiadomości.

Wystarczy, czy mam podać więcej podobnych przykładów? Jakie "walory
wychowawcze" ma Twoim zdaniem takie postępowanie? I czy trzeba mieć własne
dziecko żeby to ocenić?

Pozdrawiam :)

W.