W dniu poniedziałek, 16 lutego 2015 21:18:30 UTC+1 użytkownik Adam napisał:
> W dniu 2015-02-16 o 16:26, Tomasz Wójtowicz pisze:
> > W dniu 2015-02-16 o 16:03, Adam pisze:
> >> W dniu 2015-02-15 o 23:33, k...@g...com pisze:
> >>> W dniu niedziela, 15 lutego 2015 23:18:57 UTC+1 użytkownik Adam napisał:
> >>>> (...)
> >>>> P.S.
> >>>> Pamięta ktoś jeszcze, jakie tarcie wewnętrzne miał silnik M20?
> >>>> (...)
> >>>
> >>> sądzisz `że maił jakieś zdecydowanie większe od współczesnego? Z
> >>> wyjątkiem gorszego oleju jaki wtedy był nie było w nim nic dodatkowego
> >>> żeby tarcie miał mieć większe albo mniejsze.
> >>>
> >>
> >> Ja nie sądzę, ja wiem ;)
> >> To znaczy wiem, ale nie pamiętam szczegółów.
> >>
> >> DTR coś mówiło bodajże o ponad 5km (koniach) marnujących się na same
> >> opory wewnętrzne.
> >> Bo to, że to dolnozaworówka, to chyba dobrze wiesz. A to też ma wpływ.
> >
> > Ale w tych pięciu koniach zawarta jest też praca na sprężanie, a ta jest
> > mniejsza niż w silnikach górnozaworowych, nie mówiąc już o współczesnych
> > wynalazkach ze stopniem sprężania > 10 i doładowaniem.
> >
>
> OIDP to owe 5 koni nie zawierało "normalnych" oporów - to były same
> opory tarcia i opory mechanizmów. Zresztą nie takie silniki odpalało się
> korbą.
>
> To był silnik o dużym skoku, ale małym stopniu sprężania.
> Niestety, nie jestem inżynierem, więc ciężko mi coś powiedzieć na ten
> temat, a tym bardziej obliczyć, jednak mogę potwierdzić to co piszesz:
> niektóre współczesne silniki, zwłaszcza "podkwadratowe" (skok mniejszy
> od suwu), mają dużo większe opory pochodzące od sprężania, niż silniki
> starsze. Ale na olejach o małej lepkości kręci się je jednym palcem (bez
> świec).
> Były w motoryzacji ciekawe konstrukcje silników, np. w układzie leżącego
> H - tak jakby dwa boksery położone na sobie, miało to 16 cylindrów i
> pojemność skokową 2 litry. Chodziło jak silniczek elektryczny albo Wankla.
> Jeszcze wcześniej były silniki z "zaworami" płaszczowymi (tuleja w
> tulei) - też można je było postawić luzem na stole, podeprzeć kilkoma
> zapałkami (dosłownie, nie w przenośni) i odpalić - silnik nawet nie
> zadygotał.
> A w którejś ze swoich książek Witold Rychter opisywał auto z silnikiem
> parowym. Czas od uruchomienia "pieca" do chwili otrzymania efektywnego
> ciśnienia roboczego, umożliwiającego jazdę, to nieco ponad minuta. To
> tyle, ile potrzebuje w zimie stary dizel z komorą wstępną, aby pojechać.
> Ale o ile czystsze spalanie, o ile lepszy chód - praktycznie brak
> wibracji. Silnik prawie bezgłośny. Brak skrzyni biegów, potężny moment
> obrotowy w pełnym zakresie obrotów. 300 koni mechanicznych mieści się w
> silniczku sporo mniejszym od bloku z malucha.
> Ciekawe, czy motoryzacja wróci do starych pomysłów.
>
>
> --
> Pozdrawiam.
>
> Adam

W tym silniku nie było żadnych dodatkowych mechanizmów. Chociaż nie, był jeden
dzisiaj nie występujący. To aparat zapłonowy. W pracującym silniku nie ma elementów
które nie pracują na warstwie oleju. To olej był czynnikiem powodującym dodatkowe
opory. Jedynymi elementami które wnosiły dodatkowe zapotrzebowanie na moc to szklanki
i popychacze zaworów. Niby małe gówinko ale za każdym ruchem góra dół trzeba
kilka-kilkanaście deko rozpędzić od zera do tego kilkadziesiąt razy na sekundę. Wpływ
tych dodatkowych mas w stosunku do silnika z wałkiem rozrządu w głowicy jest taki ze
te drugie mogą pracować z większymi prędkościami obrotowymi.