> Fotografujesz kogoś ponieważ jest fotogeniczny?

Panie Marku!
Z nieba Pan mi spadł.
A właściwej z Grupy... .
Pytanie swoją celnością zaskoczyło mnie i nakłoniło do działania
mózg mój nieskory do myślenia.
- Za co jestem w d z i ę c z n y .

- Po co fotografuję innych?
- Po co w ogóle fotografujemy?
- Czy to ma związek z własną fotogenicznością?

Bezpośrednia odpowiedź na tak postawione pytanie brzmi: NIE.

Niestety nie jestem fotogeniczny. Z reguły!
...ale tam gdzie jest reguła są i wyjątki.
W tym wypadku dwa.

Zrobiłem sobie kiedyś szereg autoportretów.
Namordowałem się w kilu sesjach i do dzisiaj
wynik ten uznaję za zadowalający. Ba! Nie ma
co przesadzać ze skromnością: WSPANIAŁY!

Mamy więc podstawę, aby zacząć stworzyć całkiem ładny pkt nr 9;
- Robienie sobie autoportretów może (chociaż nie musi!)
być dobrym lekiem na własną nie-fotogeniczność.

Drugi z wyjątków dotyczy wąsów.
Otóż zdradzając rodzinną tajemnicę uprzejmie informuję,
iż w mojej familii istnieje piękny zwyczaj z nimi związany.
Mężczyzna na prawo noszenia wąsów musi sobie zasłużyć!
Chociaż nie tak całkiem bezpośrednio.
- Wolno mu się z nimi obnosić dopiero wtedy gdy zostanie dziadkiem.

Jako człek klasyczny tradycję szanuję.
Niemniej jednak pozwalam sobie od czasu do czasu na wyskoki.
I tak w wakacyjnych głuszach, z dala od czujnych oczu Familii
zapuszczałem sobie po cichu te nielegalne wąsy.

Zrobione w tym przedwczesnym stanie przypadkowe parę zdjęć
oszołomiło mnie swoją doskonałością!
...ale bliższa analiza wykazała, że ten przystojny dżentelmen
został nim głównie przez... wąsy!

Jaki morał z tej bajki?

A może w trosce o własną fotogeniczność warto
(Drogi Panie / Droga Pani) zapuścić bądź zgolić wąsy?
Idąc dalej tą ścieżką: a może warto zapuścić warkocze,
albo wręcz przeciwnie? Lub tu i ówdzie kitek?

Wygląda mi na to, że kroi się całkiem niezły punkt 10.

Na poparcie tegoż kolejny przykład (ekstremalny).
Koleżanka mojej córki - osoba miła w obejściu - cierpiała
straszne męki z powodu swej trudnej do pominięcia wady.
Dokładnie wady zgryzu: dolna jej szczęka wystawała jak
niedomknięta szuflada.

Jako drugi (oficjalny) fotograf na jej ślubie (z uwagi na nikłe
umiejętności tylko taką godność zdecydowałem się przyjąć) zostałem
porażony urodą Panny Młodej! Okazało się, że rodzice PM w ramach
prezentu ślubnego zafundowali jej operację plastyczną.
- Wierzajcie mi: do dziś mam w oczach i gdzieś na dysku
widok tej prześlicznej dziewczyny w jej najważniejszym dniu!

A więc chyba mamy punkt nr 10.
- Model / modelka winni rozważyć radykalną zmianę
istotnych części swojej fizys. Co wcale nie zwalnia fotografa
od zrobienia - możliwego przecież - tu i teraz wspaniałego portretu.

Zachęcając do twórczych poszukiwań
pozostaję z szacunkiem

Obserwator Toruński
www.obserwatortorunski.blogspot.com