> Chodzi mi o to, że sztuka bierze się właśnie z "izolacji" rozumianej
> jako zdystansowanie się do rzeczywistości. Dopiero ten dystans w
> zderzeniu z rzeczywistością daje wspomnianą "interakcję" ponieważ
> burzy postrzeganie świata przeciętnego "zjadacza chleba". W efekcie
> "dystansowania się" artysta np. przynosi do galerii zwykły odkurzacz i
> eksponuje go jako niezwykłą rzeźbę. Wszystko jest OK do momentu gdy
> taki twórca musi zdystansować się do swojego dzieła. On najczęściej
> tego nie chce, ponieważ zdaje sobie sprawę, że wciska ludziom kit, że
> tam nic nie ma.
>
> To "zjadacz chleba" ma oburzać się na "dystansowanie". Psim
> obowiązkiem artysty jest wdzięczność za obnażenie jego sztuki ponieważ
> sztuka polega na obnażaniu rzeczywistości. Dochodzimy do momentu gdy
> "artysta" zamiast dziękować, oburza się. Czyli tak jak napisałeś...
> szpilka w skorupkę, a tam wydmuszka i zaczyna się lament, że nie można
> tak dosłownie, że to przecież sztuka a do sztuki to z nabożeństwem
> trzeba podchodzić itp., itd.  :) :) :)

Nie wiem tylko jak do tego podchodzisz.
Jeśli obnażanie rzeczywistości jest rozumowe to nie zgadzam się, że sztuka na
nim polega. Pojęcie ..nieświadoma twórczość.. nie ma zastosowania wobec
artystów. Jeśli sztuka opiera się na konkretnej wiedzy artysta staje się jej
niewolnikiem, gdyż to ona właśnie okazuje się być ułomna. Stąd lament i o takim
tu mówię.

marek

--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl