On 16/05/2012 00:00, Edek Pienkowski wrote:
> Dnia Tue, 15 May 2012 21:39:36 +0100, Andrzej Jarzabek napisal:
>
> Tak więc w językach znanych przez kolegę "pierwszeństwo i stronność... "
> - no, mądre słowo - "są określane przez gramatykę". Ale kolega ma świadomość
> istnienia języków funkcyjnych. Hmm.

I?

> A gdyby tak powiedzieć, że nie musi tego określać gramatyka i że to byt
> określa świadomość?

Jeśli kolega ma do npisania coś konkretnego, to może kolega napisać, nie
wykluczam nawet, że z ciekawości przeczytam.

W przeciwnym razie, to co gdyby tak powiedzieć, że nie należy mnożyć
bytów ponad potrzebę i ceterum censeo że jak kolega ma tak chrzanić, to
mi się nie chce w ten sposób rozmawiać.

> Kurde, zaczynam rozumieć dlaczego niektórzy uważają OO
> za szkodnika, strasznie sformatowało umysły.

Może kolega o niesformatowanym umyśle wytłumaczy, jaki jest związek OO z
czymkolwiek, co napisałem?

> Podobnie jak fascynacja grami 2d
> (pozdrowionka dla OP). (Reverse) polish notation nie jest równoważne ani
> silnemu/słabemu typowaniu, ani językowi funkcyjnemu, ani też nie jest konieczne,
> żeby + i * były zwykłymi funkcjami;

Co z tego? W kontekście było samodzielne definiowanie operatorów. Jedno
z podejść do tematu jest takie, że to, co zwykle jest operatorem, np. +
i *, jest w tym języku zwykłą nazwą funkcji, którą można sobie
zdefiniować tak jak funkcję o dowolnej innej nazwie. Tak się akurat
składa, że to rozwiązanie jest stosowane w niektórych językach
funkcyjnych stosujących notację polską.

Natomiast że cośtam jest równoważne czemuśtam albo konieczne, to czy
znowu kolega sobie coś wyhalucynował na temat tego, co napisałem, czy to
tylko takie od czapy stwierdzenie bez związku z czymkolwiek, w stylu
"byt określa świadomość"?

> parsowanie nie ma tu wiele do rzeczy, tak tylko najpopularniejsze języki
> dzisiaj mają, że najprościej jest implementować to w parserze. Kwestia
> historyczna, wcześniej istniało expression parsing.

Znowu - jeśli kolega chce coś napisać na temat jakichś konkretnych
rozwiązań, to chętnie przeczytam.

Ze swojej strony rzucę jeszcze rozwiązaniem Tcl-a: tam w zasadzie jedyną
konstrukcją gramatyczną jest lista stringów, gdzie pierwszy element jest
traktowany jako nazwa polecenia, a pozostałe jako argumenty. Wyrażeń i
operatorów jako takich w języku nie ma, jest natomiast kilka wbudowanych
poleceń, które przyjmują argumenty będące wyrażeniem zapisanym w
stringu. Te wyrażenia mają swoją gramatykę i swoje operatory i funkcje.
W ramach tego przedefiniować za wiele się nie da, natomiast w ogóle
receptura na zdefiniowanie własnych operatorów jest prosta: można
stworzyć swój własny język wyrażeń, zaimplementować dla niego
interpreter i stworzyć swoje własne polecenia przyjmujące wyrażenia
napisane w owym języku: własnego expr na początek, ale dalej można
zrobić własną instrukcję warunkową, własne pętlę itd. Przy całej ogólnej
nieprzydatności tego języka do, like, czegokolwiek, do takich zabaw
akurat nadaje się on znakomicie.