Wspomniane oprogramowanie nie zawiera w sobie żadnych cudownych
niezwykłości. Mechanizm iteracyjny znany jest od lat, ale stosowany
rzadko. Przyczyny są banalne. Na rynku profesjonalnym zapanowało
dołączanie "w kolejkę cmm" dodatkowego liku Lab/Lab. Pionierem było
GMG, które chyba pierwsze sprzedawało dedykowane zestawy RIP,
drukarka, materiały eksploatacyjne i gotowe profile. Klient
posiadający spektrofotometr mierzył odstępstwa wynikowej konwersji od
ideału a oprogramowanie tworzyło słynną "linearyzację 3D" jak nazwano
ów link lab/lab. Okazało się to na tyle praktyczne, że w ślady poszło
też popularne u nas EFI czy CGS (w najwyższej wersji) Jakość tego jest
już na tyle dostateczna, że mało kto będzie zawracał sobie głowę czymś
dokładniejszym. Aczkolwiek w EFI jest też opcja iteracyjnego
generowania profilu, w pełnej wersji programu. W pozostałych mamy
tylko "optymalizację" czyli link Lab/Lab.

Iteracja w wykonaniu wspomnianego produktu XRite'a ma inny cel.
Korporacja ta chce zarabiać pieniądze, rynek profesjonalny jest płytki
więc próbuje ona stworzyć nowy segment klientów - zaawansowanych
amatorów. Do nich kierowana jest oferta Color Munki czy nowego
"rewelacyjnego" kolorymetru dla projektantów, którym podobno można
zmierzyć dywan, kanapę a nawet majtki. Zadaniem iteracyjnego podejścia
we wspomianym sofcie jest możliwość stworzenia w miarę poprawnego
profilu przy minimalnej ilości pól pomiarowych. Właśnie coś dla
amatorów. Mierzy się relatywnie mało pól, ale przy dobrej linearyzacji
osiąga dokłądnośc czasem taką jak w poważniejszych systemach. I trochę
taniej. Ale nawet przy dobrej linearyzacji uzyskiwany profil może mieć
dużo "niezbadanych dziur"

Trzeba jednak mieć świadomość, że są to rozwiązania NIESKALOWALNE.
Wejście na poziom profesjonalny będzie wymagało zakupu nowego systemu
całkowicie od zera. Kogoś kto pozostanie przy "zaawansowanym
amatorstwie" to nie zaboli, ale w poważniejszej poligrafi jest to
zakup niecelowy - ślepa uliczka.

A teraz proponuję praktyczne doświadczenie z iteracją. Metoda ta daje
bardzo dobre wyniki. Stosuję ją w różnych drukarniach dla ominięcia
problemu kiepskiego proofa. Okazuje się bowiem najczęściej, że dobrze
wyposażona i utrzymana maszyna po standaryzacji jest bliższa ideałowi
normy niż przeciętne "zzieleniałe" EFI. Polecam wydrukować na EFI
dobrze półtonalny obraz z grayscali i porównać odcień z czystą czernią
realnego nakładu. Owo zniekształcenie przekłada się też na kolory
szaroniebieskie, szarofioletowe, daje to złudzenie, że przyrost
magenty na maszynie jest za wysoki, a to nie musi prawda. Przy
rozległych "firmowych" aplach może to uprzykrzyć narząd.

Aby wyniki były dobre, trzeba używać dobrej klasy papieru bez
wybielaczy. Powszechny EFI Graviure jest niestety taki sobie choć
ceniony za sztywność. Przy nim trzeba użyć iOne z odcięciem UV. Filtr
UV od spectroscana jest zbyt radykalny i nie warto z nim startować.

Pierwszy krok to linearyzacja urządzenia i wygenerowanie normalnego
profilu. Drugi to konwersja nim standardowego targetu ECI w trybie
tekstowym. Profil ten jest jednocześnie wejściowym i docelowym, tryb
absolutny. Cierpliwi mogą zrobić to na tifie w fotoszopie, ale
spisywanie wartości pól do excela to prawdziwa próba charakteru.
Otrzymany plik txt sklejamy w arkuszu ze "zwykłym" ECI i generujemy
target tif do posiadanego urządzenia. Mierzymy to, generujemy profil
na takich samych parametrach separacji (polecam G4, start K zero i
sumę wynikającą z balansowania). Otrzymany profil oprócz
standardowych punktów zawiera masę dodatkowej informacji o realnie
zastosowanym algorytmie separacji. Interpolacja będzie dokładniejsza.

Metoda ta na papierze bez wybielaczy lub przy zastosowaniu iOne z
odcięciem UV pozwala na natychmiastowe uzyskanie szarości bez
podbarwień w całym zakresie. Prawdziwy wypas a raczej absolutna
pewność to zastosowanie zamiast ECI jakiegoś szerszego targetu. Sam
używam własnego o 3 tys pól. Razem daje to ok 6 tys i godzinę machania
ręką w przypadku zwykłego iOne. Ale wynik jest ciekawy. Tyle, że kto
się będzie w to bawił na co dzień w realiach naszego DTP?

Warto dodać, że podchodzenie do takiej dokładności wymaga bardzo
dobrego podsysania papieru, jeśli idzie on z rolki. Każe wygięcie
wynikające z "naplucia" na podłoże dużej ilości wody zniekształca
uzyskiwany kolor. Wartało by więc robić kilka różnie zorientowanych
wydruków i uśredniać. W ten sposób uganianie się za ideałem zaczyna
przypominać cyrk a nie normalną pracę. Mimo wszystko jeśli ktoś
zajmuje się kalibracją na poważnie to z samej ciekawości może
spróbować.