Wydaje mi się, że różne pojęcia, które w wątku się pojawiają nie do końca są
dobrze interpretowane.
Pierwsza sprawa - to liczba bitów przypadająca na składową koloru - czy to
jest 8, czy 12 - co to tak naprawdę zmienia?
Jeśli czerń odpowiada poziomowi 0, a biel poziomowi maksymalnemu - zmienia
się "rozdzielczość", tzn. na ośmiu bitach mamy skalę szarości podzieloną na
256 kawałków, a na 12 bitach - na 4096. Zarówno jedną skalę, jak i drugą -
można zobrazować na monitorze (ośmio-bitowym). W pierwszym wypadku będzie to
odwzorowanie 1:1, czyli każdemu poziomowi szarości z oryginału będzie
odpowiadał ten sam poziom szarości na monitorze. W drugim wypadku nastąpi
"kompresja" poziomów (będą one dzielone przez 16, bo 12 bitów daje skalę
0-4095, a osiem - 0-255), tzn. poziomom od 0 do 15 w oryginale - będzie
odpowiadał poziom 0 na monitorze, poziomom 16-31 - poziom 1, itd.
Czy to zmienia "zakres tonalny"? Strata jakości polega na tym, że subtelne
odcienie szarości w skali 12-bitowej staną się mniej subtelne w skali
8-bitowej.
Żeby zwiększyć rzeczywiście zakres tonalny, trzeba mieć przynajmniej dwa
zdjęcia. Jedno naświetlić tak, żeby czarny odpowiadał poziomowi zero, a
poziomowi maksymalnemu (255 - w skali 8-bitowej lub 4095 w skali 12-bitowej)
odpowiadal poziom np. 50% szarości. I drugie zdjęcie - w którym poziomowi 0
odpowiada 50% szarości, a poziomowi maksymalnemu - odpowiada biel.
I teraz następuje złożenie tych dwóch zdjeć. W skali ośmiobitowej dostajemy
zdjęcie, w którym czarnemu odpowiada 0, a białemu - 511, w skali
dwunastobitowej - czarnemu odpowiada 0, a białemu 8191.
Oczywiście - można teraz podzielić to przez dwa (wziąć co drugą próbkę) i
znów mamy 0-255 lub 0-4095. To w czym problem, czemu nie zrobić zdjęcia od
razu w dostępnej skali? Dzielenie przez dwa - to nic innego jak zmniejszenie
kontrastu. Matryca musiałaby mieć możliwość rejestracji obrazu z mniejszym
kontrastem (czyli, żeby czarnemu odpowiadał poziom 0, a białemu - poziom
maksymalny, tymczasem - matryca osiąga poziom maksymalny już przy np. 50%
szarości, a jeśli przesuniemy skalę - to z kolei wartość maksymalna
odpowiada białemu, ale brakuje czerni). Prawdziwym ograniczeniem zakresu
tonalnego są fizyczne ograniczenia matrycy, a nie skala w jakiej
zarejestrujemy to, co z niej wyjdzie.

I druga sprawa - tak sklejona skala szarości podzielona przez odpowiedni
współczynnik da się zobrazować na monitorze 8-bitowym, a straty będą
polegały na utracie liczby dostępnych poziomów.
Tak wygląda most na tym etapie:
http://www.3n.com.pl/Nikon/most_1.jpg
Jednak uzyskany obraz nie jest "dobry". Tzn. - tu pewnie będą dyskusje.
Jedni będą uważali, że tak ma być, że dalsza ingerencja powoduje
nienaturalność, itp. Inni z kolei będą "podkręcali" obraz. To jest kwestia
uznania, co się komu podoba.
W grę zaczyna wchodzić mechanizm widzenia. Nie odbieramy kolorów czy
szarości jako wartości bezwzględne, ale jako wzajemne relacje. I tu zaczyna
działać "mapowanie tonów", które powoduje lokalne podnoszenie (lub
obniżanie) nasycenia kolorów (lub szarości), aby wywołać odpowiednie
wrażenie u widza. Mapowanie tonów można przeprowadzić dla jednego zdjęcia,
jednak mając kilka zdjęć i przeprowadzając mapowanie na etapie konwersji z
"większej" skali na "mniejszą" program mapujący ma więcej danych do
"mapowania" i może to zrobić "lepiej" (choć jest to pojęcie względne, bo wg
niektórych - taki "zmapowany" obraz jest właśnie "gorszy" - co było widać w
wypowiedziach wyżej w tym wątku).

Tak ja to widzę - oczywiście - chętnie podyskutuję, jeśli ktoś ma inne
zdanie.


Pozdrawiam
Stefan Nawrocki
http://foto.3n.com.pl