> To jeszcze ja się dorzucę:)
> Zdjęcie jest słabe.. a mówiąc wprost, nudne jak flaki z olejem. Odczytujesz do
> pewnego stopnie temat ale nic poza tym.. nie jesteś opatrzony. Złapałeś się na
> dynamikę zatrzymanej sytuacji i kontekst. Jednak tutaj przede wszystkim widać
> fotografa, który potraktował temat niezależnie od siebie. Dla niego ci ludzie
> mogliby równie dobrze być tirem na autostradzie. On ich nie widzi, nie ma
> zamiaru widzieć i nie wie nawet, że można ich zobaczyć.
> Klasyczny "rzemieślnik" dla którego ważne są tylko jego własne umiejętności,
> które tak nawiasem mówiąc są żadne.

Marek, nie wiem, czy jestem opatrzony, ale zasiadalem jako juror w waznych
konkursach, i zarabialem na chleb uczeniem fotografii reportazowej, sporo lat i
nie tylko w Polsce.
Zadaj sobie pytanie: dlaczego zdjecia reporterskie Henri Cartier-Bressona
przeszly do historii? Wiem, moze powiesz: decydujacy moment.
Bresson byl cholernym nerwicowcem, kazdy miesien robil to, co chcial:), mrugal
za mocno, lewe ramie w gore, prawie do tylu... mimowolne ruchy:).
Ale uzyskiwal zdjecia o (tzw.) jednosci tresci i formy.
Bo wowczas - o tym byl, i slusznie, przedswiadczony, nastepowala w nim samym
integracja. Studiowal nawet te sprawy, zajmujac sie buddyzmem zen i cwiczenbiami
medytacyjnymi zazen. I - co wazne - wkladal w swa prace nie tylko umysl
dyskursywny, ale i serce, co wielokrotnie zaznaczal publicznie.
Ja w tym zdjeciu widze serce. Uczucie. I wcale sie nie dziwie, ze wybrano je na
zdjecie dnia (kilka dni temu) na Plfoto.com.

Pozdrawiam Cie:),

R


--
Wysłano z serwisu OnetNiusy: http://niusy.onet.pl