marek augustynski pisze:
> Rozmawiamy jednak o fotorafii, która może jest sztuką, więc z kimś trzeba
> znaleźć nić porozumienia, dowiedzieć się czegoś i nawet samemu zachłysnąć się
> czasem żeby potem móc zlecieć i rąbnąć o ziemię. Gdzie więc? Wszędzie. Jest
> sporo wartościowych ludzi na świecie. Takich, którzy nie szukają swojego
> prywatnego interesu, mówiących to co myślą. To oni kszałtują wszysko do okoła
> a za nimi idą ci od "biuti", ci od "więcej miejsca pod brodą" i wielu innych.
> Mogę np przytoczyć nazwisko, Susan Sontag, ale jaki to ma sens jeśli sam się

Z tymi co kształtują wszystko do około to też różnie bywa. Wśród
wielkich też są wszelkiego rodzaju towarzystwa wzajemnej adoracji i
grupy trzymające władzę. Weźmy światową fotografię mody to jest bardzo
zamknięte środowisko, gdzie obowiązują pewne schematy i tak zewnątrz
wpaść i zrobić furorę raczej nie jest możliwe, mimo posiadania świetnego
portfolio. Takich dziedzin można mnożyć na pęczki. To samo tyczy
malarstwa czy rzeźby i całej sztuki. Np. cały ten ZPAF to jedno wielkie
towarzystwo wzajemnej adoracji ;). Nawet takie Magnum jak się dokładnie
przejrzy to aż głowa boli dlaczego takie kwiatki tam się znalazły ;).
Nie wspomnę o wszelkiego rodzaju kuratorach wystaw czy wydawnictwach
które są bardzo opinio twórcze. Ale nie ma co się temu w ogóle dziwić
wiadomo że w stadzie bezpieczniej. Jak już się osiągnie jakaś pozycję to
trzeba się okopać by jej nie utracić, a nic nie gwarantuje sukcesu jak
grupa zaprzyjaźnionych medialnych krzykaczy.
A zjawisko subiektywności estetyki w fotografii już totalnie sprzyja
wszelkim patologiom.

--
Pozdrawiam.
Bartko.