lux wrote:
> Witam,
> jak wiadomo pomiar błysku w lustrzaneczkach jest niezwykle prymitywny bo

Wybacz lux, bo być może nie wszystko, co napiszę, jest do Ciebie, ale to
Ty zacząłeś ten wątek..., którego czytanie "jeży mi włosy na głowie" :-)

Pomiar światła odbitego w lustrzankach produkowanych od wielu lat wcale
nie jest taki prymitywny - po to doczekaliśmy się wielopolowych systemów
pomiarowych (tzw. pomiary matrycowe), żeby zminimalizować ryzyko, jakie
niesie za sobą mierzenie tylko światła odbitego.

Systemy wielopolowe są dużym osiągnieciem i za ich sprawą - korzystając
z informacji o świetle odbitym - przeciętny Kowalski może z dużym
prawdopodobieństwem robić zdjęca bezrozumnie i bezkarnie.

Gdybyś mógł zobaczyć amatorskie materiały naświetlone lata temu i takież
materiały z lat ostatnich zrobione aparatami z pomiarem wielopolowym, to
ujrzałbyś istotną różnicę w trafności naświetleń na korzyść
"wielopolowców"...

> Co jest trudnego w podaniu lampie informacji o dokładnej odległości
> obiektu?

Nie ma nic trudnego i od wielu lat robi się to, ale nie załatwia to
sprawy poprawnego naświetlenia.

Tak, jak ktoś już napisał w tym wątku, istniały systemy mechanicznie
sprzęgające nastawienie odległości z nastawieniem przysłony, co przy
stałej sile błysku miało gwarantować poprawne naświetlenie..., ale znów
okazało się niewystarczające.

Potem pojawiły się automatyki, a potem pomiary błysku przez obiektyw...
i wciąż nie było dobrze.

Dziś mamy do dyspozycji wielopolowe matryce, które mierzą błysk przez
obiektyw aparatu i chwała inżynierom, że je stworzyli...
Nie twierdzę, że te nowe systemy są w 100% skuteczne, ale też błędne
jest założenie, które przyjąłeś w swoim poście:
> Skoro obiektyw nastawi juz ostrośc to chyba tylko kwestia małego
> dopracowania jakiegos ukladu w obiektywie (zgrubnie to chyba w
> Canonie i Nikonie informacje o odległości juz sa przekazywane) aby
> aparat wiedział od razu dokładnie jaka to odległośc i podał do lampy.
> Nie potrzebne staja sie korekcje i inne stresy...
> Zamiast rozpoznawania twarzy mogli by dac normalny błysk, to bym od
> razu zmienil aparart............

Dlaczego twierdzę, że Twoje założenie jest błędne i że zwykły
magiczno-klasyczny wzór: przysłona x odległość = liczba przewodnia,
niestety nie wystarczy?
Dlatego, że aby uzyskać poprawne naświetlenie trzeba wziąść pod uwagę:

- kontrast oświetlenia (ustala się go mierząc światło padające),

- kontrast całkowity (ustala się go mierząc światło odbite od
obiektu/sceny - jest on "sumą" kontrastu oświetlenia i kontrastu
własnego obiektu/sceny - kontrast własny obiektu/sceny wynika z
fizycznych cech obiektu/sceny, tj. współczynników odbicia światła dla
poszczególnych elementów obiektu/sceny),

- rozpiętość kontrastu, jaką jesteśmy w stanie zarejestrować na
materiale, czy matrycy, której używamy (a jeśli kontrast ten okazuje się
zbyt wielki, to co w obiekcie/scenie jest dla nas istotne, a co może
ulec odpowiednio:
- dla świateł - prześwietleniu,
- dla cieni - niedoswietleniu).

Reasumując - ani wzór "przysłona x odległość = liczba przewodnia", ani
pomiar tylko światła padającego, czy tylko światła odbitego, nie złatwia
sprawy.

Dygresja: Ktoś tutaj sugeował, że w studio wystarczy pomiar padającego -
widocznie nie miał w studiu lekcji u wyjątkowo złośliwego Mistrza, który
z lubością podrzucał niepozorne obiekty o ponadprzeciętnych
współczynnikach odbicia światła. :-)

Wacając do tematu... Wszystkie zaawansowane wielopolowe systemy
pomiarowe - czy to światła zastanego, czy błyskowego - dążą do tego, aby
na podstawie pomiaru światła odbitego za pomocą wielu pól ustalić
kontrast całkowity, a następnie - mniej lub bardziej udolnie, przy
pomocy algorytmów zbudowanych w oparciu o pewne założenia wynikające z
badań statystycznych przeprowadzonych na wcześniej wykonanych zdjęciach
(bełkot marketingowy w folderach mówiący o zapisanej w aparacie pamięci
100 tysięcy scen, ma wbrew pozorom swoją matematyczną reprezentację) -
wykalkulowują, co jest w obiekcie/scenie najistotniejsze, a co za tym
idzie, jak najlepiej będzie naświetlać...
Praktyka pokazuje, że te systemy są znacznie skuteczniejsze od
niegdysiejszych jednoelementowych systemów pomiarowych, które brały pod
uwagę tylko światło odbite - nie wiedząc nic o kontaście całkowitym - i
zakładały, że światło to odbiło się od "średniej szarości".
Ta sama praktyka uwidacznia, że magiczno-klasyczny wzór ma swoje wady i
zawodzi:
- w bardzo małych pomieszczeniach ze ścianami mocno odbijającymi światło,
- w bardzo dużych pomieszczeniach lub na wolnej przestrzeni, gdzie
odbicia się nie pojawiają,
- przy obiektach o wyjątkowych współczynnikach odbicia światła.

Jeśli chodzi o nowoczesne systemy pomiaru błysku, które wysyłają
przedbłyski mierzone przez matrycę światła zastanego, to mają one szansę
być bardzo dokładne, gdyż:
- pomiar światła matrycą pozwala oszacować kontrast całkowity,
- pomiar światła z przedbłysku matrycą do światła zastanego jest to
pomiar operujący na dwóch informacjach:
- wiemy ile światła wysłaliśmy (cała scena dostała go
taką samą ilość),
- wiemy ile światła wróciło z uwzględnieniem różnic w odbiciach,
a co za tym idzie, na jego podstawie da się ustalić kontrast własny
obiektu/sceny,
- na podstawie dwóch powyższych pomiarów da się policzyć kontrast
oświetlenia...
Gdyby algorytmy wiedziały jeszcze, co i dlaczego jest dla nas w
obiekcie/scenie ważne, to nie robiłyby żadnych błędów, ale i tak trzeba
mieć dla nich szacunek, a zwłaszcza dla ich twórców.

Trochę zbulwersowała mnie lux Twoja teza, że "korzenny wzór" jest
panaceum na wszystko i myślę sobie, że gdyby ten post przeczytali
inżynierowie pracujący nad rozwojem zaawansowanych systemów pomiarowych,
to straciliby motywację do dalszych poszukiwań, a tego chyba nikt z nas
sobie nie życzy! :-)

--
Pozdrawiam
Ra-V
----------------------------------------------------
-------------------
www.luxcamera.com
----------------------------------------------------
-------------------
Nie po to Bóg dał nam inteligencję, żebyśmy mieli ułatwiać sobie życie.
----------------------------------------------------
-------------------