Troszkę mnie pocieszyliście. Osobiście zetknąłem się
z opinią, że typową reakcją rekruterów na takich
"nietypowych" kandydatów są głupawe uśmieszki i wywalanie
ich CV do kosza, a jeśli nawet któryś z nich przejdzie
przez wstępny odsiew i zostanie dopuszczony do rozmowy
o pracę, to jedynym jej celem będzie wbicie mu solidnej
szpili i uświadomienie mu, że w ogóle nie powinien na nią
przychodzić. Z tego, co mi wiadomo, pokutuje pogląd, że
osoby po trzydziestce właściwie już nie programują,
tylko "zarządzają", i ktoś, kto w odpowiednim czasie
nie przeszedł typowej ścieżki:

"junior programmer -> senior programmer -> project manager"

uchodzi za dziwadło. Nie wiem, ile w tym prawdy, i czy
jest to podejście typowe tylko dla naszego kraju, czy
w skali globalnej, ale dziwi mnie ono choćby z jednego
względu - skąd przekonanie, że każdy w branży od pewnego wieku
musi być kimś w rodzaju "managera projektu"? Co jeśli ktoś
nie ma takiej potrzeby/nie czuje takiego powołania/nie posiada
odpowiednich predyspozycji (np. zdolności przywódczych)? Musi
się na siłę wpasować w ten utarty schemat albo wypada z gry?