a ja muszę się zgodzić z Adamem w całej rozciągłości. jest coraz gorzej
i coraz bardziej wtórnie. co do komercji to też się zgadzam że to chyba
jedyna sensowna droga. zresztą komercja chyba najbardziej jakościowo
skorzystała na postępie technologi, poziom coraz bardziej wyśrubowany.
na szczęście fotografia wnętrz czy żywności wymaga trochę więcej
poświęcenia niż wyglancowany, glamournyje portret ;) (nie pije tu do w
żaden sposób do Adama tylko właśnie tych Top z plfofoto czy innych
serwisów). Moja sytuacja jest następująca. Po latach przy napływie
gotówki postanowiłem wrócić do hobby z dzieciństwa. Ponad dwa lata temu
kupiłem całkiem niezły aparat, skomplementowałem oświetlenie studyjne
dające całkiem niezłe możliwości, dysponowałem odpowiednim szkłem do
moich potrzeb, a zdjęć jak na lekarstwo. Później kupiłem rozwojowego
kompakta co by go mieć przy sobie. Wynik jest taki że moim K100D
zrobiłem może 200 zdjęć w ciągu ponad dwóch lat, a Canonem A650IS pewnie
też coś śmiesznego. Przed gwiazdką podarowałem dziewczynie na urodziny
szpiegowski aparat i teraz już prawie w ogóle nie cykam, cała
odpowiedzialność foto przeszła na nią i się z tego świetnie wywiązuje
:). Przyczyna jest taka jak pisze Adam. Po prostu nie chce mi się
przepychać i silić się na indywidualizm. Zresztą mój mistrz reprezentuje
poziom dla mnie nie osiągalny. Zresztą nawet jeśli bym się zbliżył to
bym był po prostu nędzną kopią Rogera Ballena. Reszta foto artystycznej
szczególnie tej aktualnej to po prostu taki żarcik ;). Podsumowując
komercja, rodzina i dokumentacja jak najbardziej tak. Reszta to
faktycznie tak jak by wywarzać już dawno otwarte drzwi ;).

Pozdrawiam.
Bartosz.