W dniu 2013-02-04 16:35, Waldemar Krzok pisze:
> Am 04.02.2013 16:09, schrieb Mario:
>> W dniu 2013-02-04 15:59, Waldemar Krzok pisze:
>>> Am 04.02.2013 15:20, schrieb Mario:
>>>> W dniu 2013-02-04 14:21, Piotr Gałka pisze:
>>>>>
>>>>> Użytkownik "Mario" <m...@...pl> napisał w wiadomości
>>>>> news:keo8mh$33v$1@mx1.internetia.pl...
>>>>>
>>>>>> Bo w ogóle mało jest ludzi doskonałych w swojej dziedzinie.
>>>>>> Ja coś tam potrafię programować w C i nawet to lubię. Ale widzę,
>>>>>> że w
>>>>>> mojej kategorii wiekowej (50+) to znaczna cześć elektroników broni
>>>>>> się
>>>>>> przed tym. Mam nadzieję, że młodzi nie maja takich oporów.
>>>>>
>>>>> Też coś tam potrafię (C++) i też lubię i też ta kategoria wiekowa i
>>>>> zero
>>>>> wykształcenia informatycznego (poza kilkoma programami na studiach w
>>>>> algolu dostarczanymi w formie kart perforowanych do ośrodka
>>>>> obliczeniowego).
>>>>
>>>> Ja algol poznawałem w liceum. Na PWr pisałem w Fortranie. I raczej sam
>>>> stukałem na kartach. Był dostęp do maszyn perforujących w pomieszczeniu
>>>> przy bibliotece.
>>>
>>> Skąś to znam. Też chroniczny brak tuszu w perforatorach kart i związany
>>> z tym brak nadruku. Kto kart nie ponumerował musiał czytać po dziurkach
>>> jak mu się karty pofajdoliły ;-). Kiedy byłeś na PWr? Ja byłem od 1979
>>> do wojny. Potem Berlin i tam terminale dalekopisowe, zamiast Fortranu
>>> Pascal, ale pracę inżynierską pisałem w Fortranie i Pascalu.
>>
>> Od 79 do 86. Faktycznie po jakimś czasie znalem kody perforacji :)
>> Terminale u bas też były (dalekopisowe) - pracownia Minimop, w
>> publikacjach podawana jako sukces naszych specjalistów a tak naprawdę to
>> jedna z funkcjonalności systemu George3.
>
> Znaczy razem startowaliśmy ;-). Co studiowałeś? Znaczy jaki potok?

Numeracji nie pamiętam, Ja byłem na Technologii Elektronowej.

> Minimop miał kilka zalet, na przykład drukarkę kart perforowanych,
> dzięki której nie trzeba było wstukiwać na terminalach kartowych, tylko
> gotowy program minimłotkowy wydrukować na kartach. Za to załączenie
> drukarki wierszowej wymagało dwóch osób względnie jednej osoby o
> wzroście >180cm. Trzeba było nogą nacisnąć stycznik, a paluchem nacisnąć
> przycisk z drugiej strony. Klima była nawalona i czasami nie dało się
> wczytać systemu z taśmy, bo strajkowała. Otwieranie okien i drzwi i
> robienie przeciągu pomagało ;-). Ach, to były czasy!

Pamiętam te wielokrotne próby wystartowania maszynki i wczytania systemu
z pamięci taśmowej. Trochę bawiłem się w operatora Odry 1325 gdy robiłem
kurs u Rychlikowskiego :) Planowałem iść na 2 kierunek na informatykę
ale w końcu poszedłem na fizykę.



--
pozdrawiam
MD