Użytkownik "Marek Wyszomirski" <w...@t...net.pl> napisał w wiadomości
news:gp7svi$hap$1@inews.gazeta.pl...
> "PW" <c...@p...wytnijto.e-wro.pl> napisał:
>
> Uzywanie długiego czasu ekspozycji i światła zastanego to nie odejście od
> prawdziwej fotografii - raczej bym powiedzał, że powrót do jej korzeni.
> 100 lat temu bardzo często się takie zdjęcia wykonywało długie czasy -
> wymuszone przez jasność dostępnej wówczas optyki i czułości materiałów
> światłoczułych. Oczywiście stabilizację zapewniał wówczas solidny,
> najczęściej drewniany statyw.

Ale dziś długi czas nie oznacza konieczności wkładania głów modeli w
blaszane widełki w studio, coby było widać kto zacz :)

Czytając to co tu napisałeś pomyślałem, że może odbiór fotografii przed tymi
stu laty był zupełnie inny - że jej naturalną cechą była obecność wielu
niedoskonałości, że te wszystkie poruszenia, prześwietlenia, ziarno, były tą
"grafią" w nazwie techniki... dzisiaj uzyskujemy je sztucznie, wyłączając
AF, stabilizację albo nie daj boże w ogóle odpalając jakieś filtry obrazu...
a wtedy obraz doskonały był w ogóle niedostępny, podobnie jak nie można
było idealnie wiernie oddać rzeczywistości pędzlem na płótnie. Niby wciąż
mamy obiektyw, przesłonę, migawkę i powierzchnię światłoczułą, ale zarówno
oczekiwania, jak i postrzeganie tego medium są zupełnie inne... strasznie
mnie korci, żeby z dostępnych elementów złożyć coś, co będzie się przy
robieniu zdjęć zachowywało tak jak tamte śmieszne niklowane cuda z korbkami
i będzie równie niedoskonałe. Ale żeby ta niedoskonałość była wartością, a
nie tylko wadą obrazu :)

Czekam aż uda się kupić rozbiórkowe szkło z tamtych czasów, zapnę to do
miecha makro i zobaczymy, jakie portrety z tego wyjdą :) bez stabilizacji,
ona tu jak pięść do nosa :)

No tośmy sobie pogadali oftopikowo, miłego dnia życzę :)

zdrówka, PW