Pan J.F. napisał:

>> Lampki NIXIE, to jednak sprzęt popularny, spotykany w bardzo wielu
>> miejscach. Pamięć rdzeniowa, to już nie byle co, mainframe nie stał
>> byle gdzie, a wszystko co z nim związane, często traktowane było
>> jako tajne przez poufne.
>
> Hm, w 1985 RIAD 32 stojacy na PWR mial juz pamiec polprzewodnikowa.
> Ponoc kilka szaf pamieci zezlomowano nieco wczesniej.

Lata osiemdziesiąte, to już w ogóle mikroprocesory i inne półprzewody.

> W kazdym badz razie pamiec ferrytowa produkt dosc niewygodny w
> stosowaniu, wymaga sporo towarzyszacej elekroniki, i faktycznie poza
> duzymi komputerami w pewnym okresie, to sie nie przyjal. Bo tez i ...
> po co komu pamiec w tamtych czasach ?

Na Księżyc latała w programie Apollo.

> W pewnym okresie, jak ktos potrzebowal tej pamieci mniej, to bylo
> jeszcze rozwiazanie na liniach opozniajacych - kto wie, czy nie
> prostsze niz na ferrytach.

Rury rtęciowe to jeszcze wcześniejsza sprawa. I to dopiero było
upierdliwe, trzeba łapać bity w ściśle określonym momencie. Ferryt
wygodniejszy poniekąd od współczesnych półprzewodnikowych pamięci
dynamicznych. Ta nieulotność przy wyłączeniu zasilania, to duże
udogodnienie. A obsługa -- dać dwa prądy na przecięciu wiersza
i kolumny, by zsumowane pole magnetyczne przekroczyło wartość
krytyczną, odczytać przemagnesowanie trzecim drutem. Co w tym
niewygodnego? Proste jak budowa cepa.

--
Jarek

do góry

Jarosław Sokołowski wrote:

> Pamięć rdzeniowa, to już nie byle co, mainframe nie stał
> byle gdzie, a wszystko co z nim związane, często traktowane było
> jako tajne przez poufne.

Jasne, ale mainframe z kolei nie potrzebował wyświetlaczy NIXIE
w liczbie słownie trzy, tylko każdy bit to był jeden rdzeń, a bitów
bywały miliony. Pomimo małego rozmiaru musiano więc produkować
rdzenie całymi workami, jak cement, i ja się właśnie zapytuję, gdzie
te worki są. :-)

>> A szkoda, bo chętnie bym przyjął z kilogram. :-)
>
> Ale kilogram czego?

Gołych rdzeni, zwłaszcza tych transfluksorowych, tj. toroidów
z dodatkową dziurką albo kilkoma. W katalogach produkowanych
obecnie rdzeni nie widzę niczego podobnego, a z dostępnością
nawet zwykłych toroidów z np. 3R1 też jest kiepsko -- najmniejsze
możliwe do kupienia są o średnicy 9mm, a mnie głównie te miniaturki
interesują.

> po co komu?

Mi, do zabawy. :-)

Pozdrawiam, Piotr

do góry

Jarosław Sokołowski wrote:

> A obsługa -- dać dwa prądy na przecięciu wiersza
> i kolumny, by zsumowane pole magnetyczne przekroczyło wartość
> krytyczną

Transfluksory miały odczyt nieniszczący, ale były bardziej
skomplikowane do "odrutowania". Ale za to dało się też na
tym stosunkowo wygodnie zrobić elementy logiczne -- zwykłe
wzmacniacze magnetyczne były bardziej upierdliwe.

> odczytać przemagnesowanie trzecim drutem.

Potem ktoś odkrył, że impuls powstanie też na drutach
przemagnesowujących i zrobiono pamięci dwudrutowe.

Pozdrawiam, Piotr

do góry

cezar wrote:

> ochrona danych :-)
> Na pewno były tam bardzo ważnie informacje :-)

Się zając nie śmiej, akurat mogły być -- pamięć rdzeniowa jest
nieulotna. :-)

Pozdrawiam, Piotr

do góry

Pan Piotr Wyderski napisał:

>> Pamięć rdzeniowa, to już nie byle co, mainframe nie stał byle
>> gdzie, a wszystko co z nim związane, często traktowane było
>> jako tajne przez poufne.
>
> Jasne, ale mainframe z kolei nie potrzebował wyświetlaczy NIXIE
> w liczbie słownie trzy, tylko każdy bit to był jeden rdzeń, a bitów
> bywały miliony. Pomimo małego rozmiaru musiano więc produkować
> rdzenie całymi workami, jak cement, i ja się właśnie zapytuję, gdzie
> te worki są. :-)

Nie takie znowu miliony, może najwyżej z jeden. Pojemności pamięci
nie były wtedy jeszcze liczone w megabajtach. A średnice rdzeni
poniżej milimetra. Coś mi się kołacze po głowie wielkość 0,38 mm,
ale nie wiem czy dobrze kojarzę. W każdym razie rdzenie na duży
komputer, to może jakieś poł litra. Worek po cemencie, by starczył
na ho ho ho (a może i jeszcze więcej).

>>> A szkoda, bo chętnie bym przyjął z kilogram. :-)
>> Ale kilogram czego?
>
> Gołych rdzeni, zwłaszcza tych transfluksorowych, tj. toroidów
> z dodatkową dziurką albo kilkoma. W katalogach produkowanych
> obecnie rdzeni nie widzę niczego podobnego, a z dostępnością
> nawet zwykłych toroidów z np. 3R1 też jest kiepsko -- najmniejsze
> możliwe do kupienia są o średnicy 9mm, a mnie głównie te miniaturki
> interesują.

Miniaturyzacja miniaturyzacją, ale nikt chyba nie chce nawijać
transformatora na milimetrowym rdzeniu.

>> po co komu?
> Mi, do zabawy. :-)

To by jeszcze trzeba było znaleźć jakieś dziewczę chętne do przewlekania.

Jarek

--
U prząśniczki siedzą
Jak anioł dzieweczki
Przędą sobie przędą
Jedwabne niteczki

do góry

Użytkownik "Jarosław Sokołowski" napisał w wiadomości grup
dyskusyjnych:s...@f...lasek.waw.p
l...
Pan J.F. napisał:
>> Hm, w 1985 RIAD 32 stojacy na PWR mial juz pamiec polprzewodnikowa.
>> Ponoc kilka szaf pamieci zezlomowano nieco wczesniej.

>Lata osiemdziesiąte, to już w ogóle mikroprocesory i inne
>półprzewody.

W R32 zadnego mikroprocesora nie bylo :-)
A to w ogole kopia IBM 360, czyli komputera z lat 60-tych

>> W kazdym badz razie pamiec ferrytowa produkt dosc niewygodny w
>> stosowaniu, wymaga sporo towarzyszacej elekroniki, i faktycznie
>> poza
>> duzymi komputerami w pewnym okresie, to sie nie przyjal. Bo tez i
>> ...
>> po co komu pamiec w tamtych czasach ?
>Na Księżyc latała w programie Apollo.

Wyjscia nie miala - potrzebowali zaawansowanego kalkulatora/komputera.
W Columbii i innych wahadlowcach tez latala, mimo, ze juz uP byly :-)

Ale czy przecietnego czlowieka stac bylo na kosmicznie drogie
technologie ? :-)

>> W pewnym okresie, jak ktos potrzebowal tej pamieci mniej, to bylo
>> jeszcze rozwiazanie na liniach opozniajacych - kto wie, czy nie
>> prostsze niz na ferrytach.

>Rury rtęciowe to jeszcze wcześniejsza sprawa. I to dopiero było
>upierdliwe, trzeba łapać bity w ściśle określonym momencie.

To sie akurat nie zmienilo - nadal trzeba trafiac.
Ale to nie przeszkoda, synchronizujesz raz, a potem petla trzyma.
Za to np upraszcza sie arytmometr, bo mozna po 1 bicie dodawac ...
choc w BCD to chyba nie ...

>Ferryt
>wygodniejszy poniekąd od współczesnych półprzewodnikowych pamięci
>dynamicznych. Ta nieulotność przy wyłączeniu zasilania, to duże
>udogodnienie.

Dla jednych udogodnienie, dla innych bez znaczenia.
No i ulatuje przy kazdym odczycie - choc to sterownik dba o zapis od
razu.

>A obsługa -- dać dwa prądy na przecięciu wiersza
>i kolumny, by zsumowane pole magnetyczne przekroczyło wartość
>krytyczną, odczytać przemagnesowanie trzecim drutem. Co w tym
>niewygodnego? Proste jak budowa cepa.

Najpierw zrob dekoder np na 64 linie, z pojedynczych tranzystorow :-)
Choc chyba przesadzam - po co komu taka wielka pamiec, 4kbit.

O stabilizacje pradow trzeba zadbac, wzmacniacz odczytowy zrobic, w
odpowiednim momencie bit lapac, bo impuls nie trwa wiecznie.
Kto wie czy kilku pradow nie trzeba, albo kilku napiec.

W kazdym badz razie do sprzetu powszechnego uzytku jakos nie trafily
... widac jednak za drogie byly.
Choc zdarzalo sie
http://www.soemtron.org/soemtron222.html

a przy okazji widac ile drutow roznych z matrycy wychodzilo ... i
kazdy trzeba bylo gdzies podlaczyc :-)

P.S. Byly czasy, gdy na tych rdzeniach robiono cala logike. Na bramki
tez sie nadaje.
A generator sygnalu zegarowego mial moc w kW podana :-)

J.

do góry

Jarosław Sokołowski wrote:

> Nie takie znowu miliony, może najwyżej z jeden. Pojemności pamięci
> nie były wtedy jeszcze liczone w megabajtach. A średnice rdzeni
> poniżej milimetra.

Bywały różne, w tym te, które trzeba było nawijać pod lupą.
Te z Allegro są dość spore, o ile można wywnioskować z nieostrej fotografii.

> Miniaturyzacja miniaturyzacją, ale nikt chyba nie chce nawijać
> transformatora na milimetrowym rdzeniu.

Nie widzę problemu, się chce, się da. Tylko nie ma na czym. :-(

Pozdrawiam, Piotr

do góry

J.F. wrote:

> Ale czy przecietnego czlowieka stac bylo na kosmicznie drogie
> technologie ? :-)

Chcesz się pośmiać, to zobacz, jak oni zrobili pamięć ROM.

https://en.wikipedia.org/wiki/Core_rope_memory

Po skompilowaniu programu siadał jakiś nieszczęśnik i tam, gdzie
w binarce kompilator ustawił bit na 1, dawał rdzeń, a gdzie było
0, to nie dawał. I kolejny bajt... Po czymś takim można skończyć
w wariatkowie. :-)

>> Rury rtęciowe to jeszcze wcześniejsza sprawa. I to dopiero było
>> upierdliwe, trzeba łapać bity w ściśle określonym momencie.
>
> To sie akurat nie zmienilo - nadal trzeba trafiac.
> Ale to nie przeszkoda, synchronizujesz raz, a potem petla trzyma.
> Za to np upraszcza sie arytmometr, bo mozna po 1 bicie dodawac ... choc
> w BCD to chyba nie ...

E tam, dało się zrobić pamięć na ultradźwiękowej linii opóźniającej
(drutowej) w jakimś ruskim kalkulatorze, to chyba taka kosmiczna ta
technologia nie była:

https://en.wikipedia.org/wiki/Delay_line_memory#/med
ia/File:Torsion_wire_delay_line.jpg


> P.S. Byly czasy, gdy na tych rdzeniach robiono cala logike. Na bramki
> tez sie nadaje.

I łatwiej zrobić cały przerzutnik niż bramkę. Taki urok.
Gdy pierwszy raz tę technikę zobaczyłem, to wydawała mi się
magią. Potem się trochę o niej dowiedziałem, ale wrażenie mnie
nie opuściło. :-) Popis absolutnego geniuszu pradziadków
-- zrób elektroniczny system kierowania ogniem na pancerniku,
jeśli kalendarz pokazuje rok 1936. :-)

Wojsko dalej to lubi, JAS39 Gripen ma sterowanie silnikiem na logice
magnetycznej.

Japończycy w ogóle wymyślili ciekawostkę: zrobili nieliniowy oscylator
parametryczny, w którym stan logiczny kodowali w fazie sygnału: układ
oscylował stabilnie z fazą 0 albo 180 stopni w stosunku do przebiegu
referencyjnego. Parametron to się nazywało.

Pozdrawiam, Piotr

do góry

W dniu 2016-02-09 o 13:30, Jarosław Sokołowski pisze:
> Pan Piotr Wyderski napisał:
>
>>> Pamięć rdzeniowa, to już nie byle co, mainframe nie stał byle
>>> gdzie, a wszystko co z nim związane, często traktowane było
>>> jako tajne przez poufne.
>>
>> Jasne, ale mainframe z kolei nie potrzebował wyświetlaczy NIXIE
>> w liczbie słownie trzy, tylko każdy bit to był jeden rdzeń, a bitów
>> bywały miliony. Pomimo małego rozmiaru musiano więc produkować
>> rdzenie całymi workami, jak cement, i ja się właśnie zapytuję, gdzie
>> te worki są. :-)
>
> Nie takie znowu miliony, może najwyżej z jeden. Pojemności pamięci
> nie były wtedy jeszcze liczone w megabajtach. A średnice rdzeni
> poniżej milimetra. Coś mi się kołacze po głowie wielkość 0,38 mm,
> ale nie wiem czy dobrze kojarzę. W każdym razie rdzenie na duży
> komputer, to może jakieś poł litra. Worek po cemencie, by starczył
> na ho ho ho (a może i jeszcze więcej).

Wg informacji przekazanych nam podczas oprowadzania po ośrodku
obliczeniowym PG "nasz" R32 miał 128kB, ale czy to było 128kx8, czy x32,
to ja tego nie wiem (wtedy jeszcze nie do końca było wiadomo jak
traktować bajt). W każdym razie był to rok 1985 i był już po wymianie na
2MB pamięci półprzewodnikowej (tu też nie wiem czy x8 czy x32)
zajmującej niewielką część szaf przeznaczonych na ferrytową.
Ale według wiki, mógł mieć nawet 1MB ferrytowej.
Odra to miała chyba 64k, nie pamiętam dobrze.

Pozdrawiam

DD

do góry

Użytkownik "Dariusz Dorochowicz" napisał w wiadomości grup
dyskusyjnych:56b9eb9c$0$663$6...@n...neostrada.
pl...
>Wg informacji przekazanych nam podczas oprowadzania po ośrodku
>obliczeniowym PG "nasz" R32 miał 128kB, ale czy to było 128kx8, czy
>x32,
>to ja tego nie wiem (wtedy jeszcze nie do końca było wiadomo jak
>traktować bajt).

raczej x32. 512KB.
128KB to by bylo troche za malo na R32 w miare aktualnym systemem.

> W każdym razie był to rok 1985 i był już po wymianie na
>2MB pamięci półprzewodnikowej (tu też nie wiem czy x8 czy x32)

A w tym przypadku to x8. Tzn 512K x 32 = 2MB.

>Odra to miała chyba 64k, nie pamiętam dobrze.

ale tym razem to x24, czyli 192KB :-)

J.

do góry