W dniu poniedziałek, 27 sierpnia 2018 09:10:30 UTC+2 użytkownik fir napisał:
> W dniu poniedziałek, 27 sierpnia 2018 05:27:40 UTC+2 użytkownik s...@g...com
napisał:
> > > Szyk, na przykład, jest oderwany od rzeczywistości
> >
> > Czemu tak piszesz?!? Masz lepsze info?!? To się nim podziel i dopowiednio
uargumentuj! Bo bez uzasadnienia jest to czyste krytykanctwo!
>
> ten baran na q to ewidentny cham i prostak, tacy żyja na swoim 'planie'
>
> moim zdaniem ci ktorzy wchodzą w jakiekolwiek relacje z takimi prostaczkami (jak,
np godek) powinni
> sie zastanowicczy (np w swietle dyscyplinarnej filozofii szyka) jest to wogole czyn
moralny

Moim zdaniem nazywając ludzi baranami, chamami i prostakami
nie osiągniesz nic dobrego.

Jeżeli zaś idzie o to, dlaczego ludzie piszą, że Szyk jest "oderwany
od rzeczywistości", to zasadniczo ludziom dużo łatwiej jest się zamykać
w zinstytucjonalizowanych strukturach, niż wpuszczać chaos do swojego
życia (bo chaos budzi strach).

Dlatego łatwiej jest sobie zbudować narrację o tym, że ktoś jest
"niepoczytalnym wariatem, którego powinno się zamknąć w psychiatryku",
niż mierzyć się ze złożonością rzeczywistości.

Mam koleżankę, u której również zdiagnozowano schizofrenię.
Żaliła się, że kosmici wciąż się z niej śmieją, i że kiedy nie patrzy,
to za jej plecami domy skradają się na palcach. Ona również
wspominała coś o nadejściu sądnego dnia, oraz o swoich poprzednich
życiach (jedna z jej śmierci przytrafiła się w trakcie naszej znajomości)

Koleżanka była kilkukrotnie poddawana terapii lekami. Wyglądało
na to, że leki w istocie usuwały "niepokojące obiawy", ale również
usuwały jakąkolwiek chęć do życia i działania.

Przy tej okazji dowiedziałem się, że psychiatrzy i farmakolodzy nie mają
pojęcia, jak te leki działają. To jest naprawdę czystej wody szamanizm.
Tzn. funkcjonuje to na takiej zasadzie, że się eksperymentuje z różnymi
substancjami, i w tym sensie "poszerza się wiedzę z tego zakresu", ale
nikt nie rozumie mechanizmów działania.

(Pominę jeszcze taką kwestię "systemową", że wyglądało na to,
że psychiatra przyjmujący koleżankę na oddział wyglądał na bardzo
ucieszonego, a jego motywacją nie była chęć pomocy człowiekowi,
tylko chęć zrobienia doktoratu)

Ludzie w naszym otoczeniu nie chcieli zaakceptować jej prawdy.
Próbowali przekonać ją, że tego, co ona widzi, nie ma.
Chyba brakowało im wyobraźni do tego, żeby zrozumieć, że jeżeli
oni czegoś nie widzą albo nie słyszą, to ktoś inny nie może tego
zobaczyć ani usłyszeć, i że nawet najmocniejsze argumenty nie działają
w konfrontacji ze świadectwem zmysłów.

Przy tej okazji zastanawialiśmy się nad tym, jak odróżnić rzeczywistość
od halucynacji. Zainspirowani lekturą Berkeleya wymyśliliśmy takie kryterium,
że jeżeli słychać głos, ale nie widać osoby, która mówi, to żeby raczej
uznawać to za halucynacje. Podobnie, jeżeli można coś zobaczyć, ale nie
można tego dotknąć.