W dniu 2012-12-02 18:43, Mariusz [mr.] pisze:
>
> Wiadomo, że bez planowania na chłodno można zapomnieć o efektach
> przekraczających pewną granicę - nigdy sytuacja sama nie "zgra się" w
> tylu elementach, co przy pewnym planowaniu.
>
> Z drugiej strony uważam, że z góry skazani na porażkę są jednak
> także ci, którzy zaplanowanie zdjęcia (na zewnątrz: z pogodą i przyrodą
> w kadrze) podnoszą do rangi absolutu, wedle zasady: zaplanowałem,
> zrealizowałem, WorldPressPhoto wygrałem (...)

Teraz mamy tak dużo fotografujących, że różnorodność
skutków ich działań jest obezwładniająca. Nie chce mi
się klasyfikować, bo musiałbym oceniać. A przecież
mój punkt widzenia nie jest jakimś poziomem referencyjnym
dla wszystkich. Najważniejsze, żeby zdjęcie się podobało
autorowi, bo to znaczy, że osiągnął cel. A kiedy się
cieszy, utrwala dobrą atmosferę w fotograficznym
środowisku. Działanie pod wpływem impulsu też daje
dobre efekty, to nie przeszkadza, że jednak rzadziej.

Mnie się zdarzyło tego roku fotografować miejsce
wyjątkowe, choć może mało widowiskowe, taką małą
mogiłę leśną, oddaloną od najbliższej wsi o kilka
kilometrów. Już dawno miejscowi zapomnieli, kto tam leży.
Nazywają to miejsce mogiłą Kozaka i jeszcze o nią
dbają. Nie wiadomo, kogo i kiedy tam pochowano, czy
Kozak to nazwisko, czy też może narodowość, np.
sołdata z lat 20-tych. Teraz to jest tylko punkt
orientacyjny dla grzybiarzy i zbieraczy jagód.

Zrobiłem kilkanaście zdjęć, w miarę udanych, choć
słońce w lesie nie jest łatwe do ogarnięcia obiektywem.
Przez te przymiarki zmęczyłem się tematem
i rozejrzałem wokół. I wtedy zauważyłem, że słońce
akurat ciekawie oświetla pobliską leśną drogę.
Zrobiłem tej drodze jedno czy dwa zdjęcia i to właśnie
ta droga podoba mi się teraz najbardziej. Aż tak,
że nie mam ochoty tego pokazywać, żeby nie zepsuć
sobie humoru czyimś odbiorem. Powiesiłem w dużym
formacie na ścianie i jest mi z tym całkiem dobrze.
Owszem, jest mi przyjemnie, kiedy goście na to patrzą,
i czasem dobrze ocenią, nie powiem, że nie.
Najbardziej cenię sobie uwagi tych, którzy tę
okolicę dobrze znają. A i mogiłę Kozaka oglądają
przy okazji. Czekam, może ktoś sobie przypomni,
co to za Kozak tam leży.

Tak to jest z tymi impulsami i z medytacją.
Pozdrawiam,
Jan