W dniu 2012-12-02 16:15, Marek Dyjor pisze:
> (...)
> Zagoniliśmy sie jako cywilizacja w jakąś ślepą alejkę i brniemy tam
> dalej niewiadomo po co.
>

Zdjęcia tak jak i cała sztuka, z grafiką włącznie,
a i z fotografią zarazem, wyglądają dziś inaczej.
Niby są jakieś kanony, ale to nie są kanony niegdysiejsze,
ustalone i zdefiniowane przez uznane autorytety, czyli
elitę intelektualną. Powszechność fotografii jest dziś
o wiele większa niż w epoce klisz fotochemicznych.
Zauważyłem, że każdy niemal fotografujący z ambicją
pokazania skutków innym ma swoją własną estetykę.
Znam ambitnych z pieniędzmi, którzy zakupiwszy aparaty
lustrzane zgromadzili duże zbiory fotografii
pocztówkopodobnej i cieszą się, że tak umieją.
Że im "wyszło". Czy to źle? Moim zdaniem to dobrze.
Co prawda doznają oni pewnego rozczarowania w konfrontacji
z fotografiami innego typu, ale dobrymi, ale to też
nie jest dramat. To może zapoczątkować rozwój delikwenta.
Zacznie taki pracować nad sobą i odejdzie od zdjęciowej
"bieżączki" do stanu medytacyjnego.

Ciekawe zjawisko społeczne w fotografii amatorskiej
to myślenie i działanie typu strażacko-celniczo-policyjnego.
Chodzi mi o to, że ww. służby uaktywniają się wtedy,
kiedy zaistnieje zdarzenie. Niczego wcześniej nie planują
i nie przygotowują, zanim COŚ się nie zdarzy. Uzmysłowił
mi to szef pewnego oddziału celnego. Poprosiłem go, aby
mi podał zasady ubiegania się o zwolnienie z cła towaru,
który zamierzałem zamówić. Najpierw wyraził zdziwienie
i zaskoczenie, a potem mnie wyśmiał. Odrzekł, że chcę go
namówić do działania wbrew regułom jego pracy. Dla niego
powodem do pracy i jej początkiem jest zaistnienie czegoś,
co on nazwał "zdarzeniem celnym". Przyjdzie towar, będzie
się zastanawiał, co tym zrobić. Ale nie wcześniej. A że
ja mogę stracić pieniądze na opłacenie magazynu, gdzie
towar będzie nieuchronnie czekał na rozwój wydarzeń,
to już mój (a nie jego) kłopot.

W dzisiejszej fotografii cyfrowej polega to na działaniu
pod wpływem impulsu (który akurat sam w sobie nie jest
naganny), ale jednak podczas patrolu. A nie po uprzedniej
medytacji, czyli po przygotowaniach do jakiego zdjęcia.
Idzie sobie ktoś lasem i czeka, aż mu się coś spodoba,
na przykład. Nie przyjdzie mu do głowy, żeby WCZEŚNIEJ
przemyśleć sprawę i przewidzieć, co i kiedy mu się
przyda do wykonania ZAPLANOWANEGO zdjęcia. On nie planuje,
tylko chłonie wrażenia, taki bardziej impresjonista z niego.

Stąd bardzo różne skutki. Czasem lepsze, czasem nie bardzo.
Jest i ciekawie, ale i niekiedy monotonnie - gdy ktoś
uparcie naśladuje rzeczy opatrzone.

Jan