> ...
> Emocje są prawdziwe gdy następuje interakcja między ludźmi i gdy dotyka ona istoty,
> podstawowych pragnień, cech ludzkiego życia
> ...
>
Reszta dobrze napisana tylko do powyższego mała uwaga.

I tak, i nie.

Zależy jak rozumieć tę "interakcję". Jeżeli odczytać ją dosłownie to
wynika z tego, że Robinson nie mógłby zostać artystą aż do momentu
przybycia Piętaszka. Przy czym nie chodzi mi o stwierdzenie, że nie ma
sztuki bez odbiorców bo takie drążenie raczej nie ma sensu.

Chodzi mi o to, że sztuka bierze się właśnie z "izolacji" rozumianej
jako zdystansowanie się do rzeczywistości. Dopiero ten dystans w
zderzeniu z rzeczywistością daje wspomnianą "interakcję" ponieważ
burzy postrzeganie świata przeciętnego "zjadacza chleba". W efekcie
"dystansowania się" artysta np. przynosi do galerii zwykły odkurzacz i
eksponuje go jako niezwykłą rzeźbę. Wszystko jest OK do momentu gdy
taki twórca musi zdystansować się do swojego dzieła. On najczęściej
tego nie chce, ponieważ zdaje sobie sprawę, że wciska ludziom kit, że
tam nic nie ma.

To "zjadacz chleba" ma oburzać się na "dystansowanie". Psim
obowiązkiem artysty jest wdzięczność za obnażenie jego sztuki ponieważ
sztuka polega na obnażaniu rzeczywistości. Dochodzimy do momentu gdy
"artysta" zamiast dziękować, oburza się. Czyli tak jak napisałeś...
szpilka w skorupkę, a tam wydmuszka i zaczyna się lament, że nie można
tak dosłownie, że to przecież sztuka a do sztuki to z nabożeństwem
trzeba podchodzić itp., itd. :) :) :)

Negując "prawdziwą sztukę" można sobie najwyżej połamać zęby i
ośmieszyć się. W związku z tym apel do wszystkich "artystów": szuka
obroni się sama, wasz małpi wrzask jest zbędny :)