Dnia Fri, 31 Dec 2010 11:26:50 +0100, Jakub Witkowski napisał(a):

> W dniu 2010-12-30 16:02, Technolog pisze:
>> Za:
>> http://reklamisko.com/2010/piekna-reklama-spoleczna-
a-wolnosc-kierowcow/
>>
>> **Zabijamy się nawzajem z powodu wolności na drogach**
>>
>> Przypuśćmy, że z powodu niezapięcia pasów ktoś doznaje w wypadku
>> samochodowym poważnych obrażeń. Leczony jest on w państwowym szpitalu, więc
>> za pieniądze nas wszystkich (ubezpieczenie samochodowe nie pokrywa kosztów
>> leczenia ofiar wypadków). Wniosek: z mojego osobistego punktu widzenia,
>> jako płatnika podatków, sprawca wypadku poprzez niezapięcie pasów naraził
>> mnie na straty, gdyż z moich podaków pokrywane jest jego leczenie.
>
>> Czy wam też coś tu nie gra?
>
> Owszem, nie gra. Bardzo.
>
> Jeśli leczenie jest państwowe, to koszty leczenia każdego z nas są również sprawą
> państwową, ergo twoje własne zdrowie jest właściwie sprawą państwową. Ergo, państwo
> poczuwa się do PRAWA NAKAZYWANIA ci jak masz dbać o zdrowie, aby nie narażać
> państwa (ładnie to się mówi: "podatników") na straty.
> Dokładnie tak samo jest w każdej innej dziedzinie, w której państwo "daje".
> Daje - ale w zamian uzurpuje sobie prawo do określania co masz robić, jak i kiedy.
> I tego "dawania" oraz tej uzurpacji władzy jest coraz więcej.
> W granicy taki system nazywa się to niewolnictwo. Niewolnik wszystko "dostaje"
> od pana, ale sam nic nie może, bo cały jest pana.
>
> A wszystko zaczyna się od niewinnego hasła: "leczenie jest państwowe"...

Ciekawy głos, nawet nie wiem, co wyciąć z Twojej wypowiedzi.

Wskazuję różnicę: Twój "niewolnik" może wykupić sobie prywatne
ubezpieczenie o nazwie "hulaj dusza", gdzie wyleczą go niezależnie od jego
wybryków.

W każdym razie dokładnie o tę problematykę mi chodzi. Ostatecznie w swojej
wypowiedzi uniknąłem słowa "totalitaryzm", ale gdyby mój kierunek myśli
posunąć do absurdu, to rzeczywiście zaowocowałoby to totalitaryzmem, bo
możnaby żądać pienięcy od prawie każdego urazu - np. pokrycia kosztów
leczenia złamanej na lodzie nogi, bo ofiara miała letnie buty.

I to niebezpieczeństwo jest jedną stroną medalu - drugą jest to, że ginie
nas pięć tysięcy rocznie, pięćdziesiąt tysięcy jest rannych - to już armia
ludzi, średniej wielkości miasteczko. I nic w tej sprawie się nie dzieje.

Gdyby jednego dnia w jednym miejscu ci ludzie zginęli i zostali ranni,
mielibyśmy wydarzenie na miarę ataku na WTC. Ale to, co się dzieje, jest
rozmyte w świadomości społecznej, dzieje się nieprzerwanie od lat,
przestaje być zauważalne. Nie wiem, czy to nie jest jeszcze gorsze niż
skala zjawiska.