at Sat 16 of Oct 2010 12:28, marek augustynski wrote:

>>>> > Wiec co chciales porownywac w tych dwoch fotkach?
>>>>
>>>>
>>>> To co jest na tych fotografiach. Najchętniej w oderwaniu
>>>> od pozakadrowej egzystencji przedstawionych tam osób.
>>>> Ale tak się nie da jakkolwiek by się™ zarzekał,
>>>> że jest inaczej.
>>>
>>> Pewnie, że się da, tylko trzeba patrzeć na zdjęcie;)
>>
>> Też tak myślałem. Ale nawet przy najbardziej wyciszonych
>> hormonach i maksymalnym wytężeniu woli, patrząc na zdjęcie,
>> widziałem kobietę która była sfotografowana.
>> Nie mówię tego z pozycji jakiegoś napaleńca, czy wyposzczonego
>> marynarza. Dosyć solidnie trenowałem zen i bez problemu potrafiłem
>> zapanować nad makyo. Znałem drogę jaką Kandinsky przeszedł
>> do abstrakcji, czyli przedstawień wizualnych w oderwaniu od...
>>
>> Nie wykluczam, że da się. Więc autopoprawka - nie potrafię.
>> Nie znam również nikogo, kto by potrafił widzieć tylko zdjęcie.
>> Każdy, który deklarował, że potrafi odpadał na prostym teście -
>> - przedstawienie figuratywne do góry nogami. I, ważne, nie ja
>> orzekałem o wyniku testu, tylko sami deklarujący wycofywali się
>> ze swoich deklaracji.
>
>
> Patrzenie do gory nogami wymyslono jedynie dla oceny poprawnosci
> kompozycji...

To wiem (chociaż częściej stosuje odwrócenie wzdłuż osi pionowej)
i dlatego wspomniałem o Kandiskim, w skrócie - Kandinsky zauważył,
że obraz do góry nogami to w dalszym ciągu te same relacje między
elementami obrazu, na które nie ma wpływu przystawalność
do rzeczywistości.


> moim zdaniem bez sensu.

Wygodne. Tak samo jak inne trzymanie gitary podczas nauki,
inne oświetlenie przedmiotu podczas jego obróbki niż
w miejscu docelowym.

> Mozesz w ten sposob ewentualnie
> dochodzic czy obraz posiada harmonie. Nastroju, charakteru twarzy,
> itp. nie ocenisz. A przeciez przynaleza one do zdjecia i nie mozna
> patrzec w oderwaniu od nich. Nie o to mi chodzi jeśli to miałes na
> mysli.
>
> Ja patrze tak (w uproszczeniu).. w przypadku portretu.
> 1 Czlowiek - czy na zdjeciu jest zywa istota czy manekin.. manekinom
> mowie dosc?

I jest silna pokusa, żeby manekin nie odbierać jak człowieka
a człowieka jak manekin.


> 2 Czego on ode mnie chce - jesli cos chce wywalam zdjecie

Też tak kiedyś myślałem, bo się bałem. Po uzyskaniu pewności
własnej autonomii nie mam się już czego bać. Chcenie dzieła,
jest jednym z wymiarów tego dzieła. Może nawet być wyłącznie
jednym wielkim chceniem i samo to nie jest powodom jego
odrzucenia (w większości jednak odrzucam).


> 3 O czym jest zdjecie – Jesli ono samo probuje mi wyjasnic o
> czym jest wywalam je.


Też tak myślałem :-) i myślę, ale w nieco złagodzonej formie.
A niech sobie wyjaśnia! Kiedy nie wyjaśnia, wówczas większą
rolę niż przegadanie gra niedopowiedzenie, czyli coś co jest
poza dziełem. A ja cały czas mówię, o niemożliwości zamknięcia się
w samym dziele (powtórzę - jest zdjęcie, ale widzę kobietę, chociaż
chciałbym widzieć samo zdjęcie).
Poza tym wyjaśnianie może być całkiem na miejscu, albo całkiem
nie, z setką stanów pośrednich. Najgorzej jeśli usiłuje wmówić,
że zawiera coś czego w nim nie ma (obrzydliwe jak motywatory.pl :-)


> W przypadku tych dwoch zdjec od razu oceniam w ten sposob. Dlatego tez
> nie wiem za bardzo czemu mialy one sluzyc. Zdjecie z Wanda odpada na
> 3, z Martyną na 2.

Straszne! Alpinistka związana linami wspina się - to tak nachalne
i wulgarne w swej dosłowności jak król w koronie i bokser ze złamanym
nosem. Odrzucamy! Dobra... przesadziłem, bo chciałem :-)


> Zamien w wyobrazni te postacie wrzucajac Martyne w Wande i na odwrot;)
> To jest tylko fotografia.


Nie potrafię, ale to sprawa tego szczególnego przypadku.


PS To że Wanda związana linami i wspina się, zauważyłem dopiero
dzisiaj i nie potrafię odpowiedzieć, co przedtem widziałem



--
nb