kk napisało:

>> Zatrucie rtęcią zdarzało się pierwszym fotografom. Znaczy dagerotypistom.
>> Naświetlone srebrzone płytki miedziane, uczulone wcześniej parami jodu,
>> wywoływało się w parach rtęci.
>
> A jeszcze wcześniej rtęć wykorzystywało się do wykonywania złoceń.
> Brało się złoto rozpuszczone w rtęci na watkę i polerowało zbroję królowi.
> To dopiero musiały być pary.

Jaką tam znowu watkę. Amalgamat sam w sobie jest plastyczny jak mokra wata.
Kiedyś w dzieciństwie dostałem grudkę srebrnego od dentysty. W nagrodę, bo
byłem grzeczny. Tak fajnie chrzęścił pod palcami przy ugniataniu. Później
rtęć odparowała, stwardzniał i nie był już taki fajny.

Królewska zbroja, to jakiś detal. Rtęci używało się od dawna do wydobywania
złota i srebra ze zmielonej rudy. Ciasto amalgamatowe ładowano do worów
jutowych i ogrzewano pod prasą. Rtęć parowała, skraplała się wyżej na
jakichś powierzchniach chłodzonych wodą, gdzie mogła być zebrana do ponownego
wykorzystania. Przy czymś takim, to dopiero musiało być fajne zajęcie.

Jarek

PS
O którymś wezyrze czy innym takim czytałem, że kazał sobie rtęcią napełnić
fontannę w ogrodzie. I przechadzał się po "wodzie" w blasku księżyca. Tyle
że musieli mu dywany na to kłaść, by mógł równowagę utrzymać.