> > I prawidłowo - lepiej zobaczyć na żywo, przeżyć jakieś emocje, a potem
> > patrząc na zdjęcia przypominać sobie tamte emocje. I to jest siła
> > fotografii, a nie generowanie emocji z samego zdjęcia. Oglądanie zdjęć
> > to takie próbkowanie czy któreś z nich spowoduje u nas rezonans.
> > Większość nie powoduje i ja to uważam za coś normalnego. Dlatego sam
> > robię dużo zdjęć "do szuflady" - nie mam nawet zamiaru pamiętać o
> > wszystkich, teraz tylko niektóre na mnie działają, ale może kiedyś...
>
> Świetnie powiedziane

Popieram


> Korzyść dodatkowa, to podobne korzyści ludzi, z którymi jesteśmy
> związani - oni też potrafią skorzystać z naszych zdjęć. Problem się
> zaczyna, gdy fotografia staje się w sztukę dla sztuki, samotnym
> polowaniem na wielkie WOW, a które świat kwituje zaledwie rzutem okiem:
> no, nawet...

To tylko epizod i żadna sztuka. "Upolowane" zdjęcie bije po oczach
więc jak inaczej ma zostać skwitowane? Taka wow fota na dłuższą metę
wywoła tylko odruch wymiotny.. no chyba, że widz lubi okłady z
wymiocin.
Sztuka z krwi i kości jest właśnie z krwi i kości. A tego nie robi się
poprzez szukanie świętego grala. Skomplikowana rzecz, delikatna i
dlatego nawet dla artysty bywa, a nie jest, oczywista.

marek